Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

ΟΙ ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΑΝΑKΥΡΙΞΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Δέρβης και Εζεκίας άνοιξαν τον χορό...

| Εκτύπωση | 17/02/2013 | Του Κωστάκη Αντωνιου

Γλαύκος Κληρίδης και Σπύρος Κυπριανού πανηγυρίζουν την ανάδειξη του πρώτου στην προεδρία. Πέντε χρόνια παρά κάτι μήνες κράτησε η συνεργασία.

Οι παρά φύσιν συνεργασίες σήμα κατατεθέν των προεδρικών εκλογών - Από το 1959, όταν ο Θεμιστοκλής Δέρβης βρέθηκε στον ίδιο πολιτικό εξώστη με τον Εζεκία Παπαϊώάννου, μέχρι τις τελευταίες εκλογές του 2008, όταν ο κομμουνιστής Δ. Χριστόφιας εξελέγη Πρόεδρος με τις κεντροδεξιές και "απορριπτικές" ψήφους του ΔΗΚΟ

"ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ" σε όλες τις προεδρικές εκλογικές αναμετρήσεις από το 1959 μέχρι το 2008
Οι ετερόκλιτες, ως παρά φύσιν, πολιτικές συμμαχίες υπήρξαν το "σήμα κατατεθέν" των περισσότερων προεδρικών εκλογών, που έγιναν στην Κυπριακή Δημοκρατία. Από το 1959, όταν ο Θεμιστοκλής Δέρβης βρέθηκε στον ίδιο πολιτικό εξώστη με τον Εζεκία Παπαϊώάννου, μέχρι τις τελευταίες εκλογές του 2008, όταν ο κομμουνιστής και καλύτερος μαθητής της "ρεαλιστικής σχολής" Δημήτρης Χριστόφιας εξελέγη Πρόεδρος, με τις κεντροδεξιές και "απορριπτικές" ψήφους του ΔΗΚΟ και του Μάριου Καρογιάν και τις σοσιαλιστικές επίσης "απορριπτικές" ψήφους της σοσιαλιστικής ΕΔΕΚ του Γιαννάκη Ομήρου, ελάχιστες φορές, αυτός ο τόπος, κυβερνήθηκε από όμορες δυνάμεις. Είτε της ίδιας φιλοσοφίας στο Κυπριακό είτε της ίδιας ιδεολογικής τοποθέτησης.

Ζυριχικοί κατά αντιζυριχικών

Οι πρώτες προεδρικές εκλογές, στη μόλις γεννηθείσα Κυπριακή Δημοκρατία, διεξήχθησαν στις 13 Δεκεμβρίου 1959 μέσα σε ένα φορτισμένο πολιτικό κλίμα και πήραν τη διάσταση έντονης αντιπαράθεσης μεταξύ υποστηρικτών των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου και αντιζυριχικών. Ο λαός είχε πλέον διασπαστεί σε "ζυριχικούς" και "αντιζυριχικούς". Η υποψηφιότητα του πολιτικού αρχηγού του Αγώνα, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, εξέφραζε τους υποστηρικτές των συμφωνιών και υποστηριζόταν από την πλειονότητα των αγωνιστών της ΕΟΚΑ και το Πατριωτικό Μέτωπο.

Το "αντιζυριχικό" μέτωπο, το οποίο αποτελείτο από υποστηρικτές της Ένωσης, το εξέφραζε η υποψηφιότητα του Ιωάννη Κληρίδη, πατέρα του Γλαύκου Κληρίδη. Και στη διαμάχη των δύο στρατοπέδων είχε συναφθεί η πλέον παράδοξη και ίσως αταίριαστη πολιτική συμμαχία όλων των εποχών. Οι εθνικιστές, ενωτικοί και γριβικοί, βρέθηκαν στο ίδιο μπαλκόνι με τους Κύπριους κομμουνιστές. Το ΑΚΕΛ, σφοδρός πολέμιος των συμφωνιών της Ζυρίχης, υποστήριξε την υποψηφιότητα Κληρίδη. Στο ίδιο μετερίζι, οι Θεμιστοκλής
Δέρβης και Εζεκίας Παπαϊωάννου.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτή η ιδιαιτερότητα εκείνων των εκλογών. Ήταν και η τοποθέτηση του Γλαύκου Κληρίδη, κατά της υποψηφιότητας του πατέρα του. Δέχθηκε έντονα τα πυρά των αντιπάλων του, οι οποίοι του υπενθύμιζαν τη χριστιανική εντολή "τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου...". Ο ίδιος απαντούσε με την αρχαία ρήση: "Πατρός τε και μητρός τε και των άλλων προγόνων, απάντων τιμιώτερον και αγιώτερον εστίν η πατρίς".

Νικητής των εκλογών, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Έλαβε το 66,29% των ψήφων, έναντι 32,92% του Ιωάννη Κληρίδη.

Ενωτικοί κατά ανεξαρτησιακών

Το 1963, εκρήγνυται η τουρκική ανταρσία και οι προεδρικές εκλογές που ήταν προγραμματισμένες το 1965, δεν διεξάγονται. Η Βουλή με ψήφισμά της παρέτεινε τη θητεία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Οι εκλογές διεξάγονται τελικά στις 25 Φεβρουαρίου 1968 μέσα σε μια ταραχώδη και επεισοδιακή ατμόσφαιρα. Το σχίσμα μέσα στις τάξεις του κυπριακού Ελληνισμού είναι πια γεγονός. Οι εκλογές εξελίσσονται σε σύγκρουση "ανεξαρτησιακών" και "ενωτικών". Ο Μακάριος κατηγορείται ανοικτά ότι απεμπόλησε τον "προαιώνιο πόθο" της Ένωσης. Υποψήφιος των "ενωτικών", ο ψυχίατρος Τάκης Ευδόκας, με στήριξη του "ενωτικού" ΔΕΚ. Οι εκλογές στιγματίζονται με πρωτοφανή έκτροπα, όταν μακαριακά στοιχεία επιτίθενται σε συγκέντρωση του Τάκη Ευδόκα, διαλύουν τους υποστηρικτές του και τον περιλούουν με γιαούρτια. Ο Μακάριος εκλέγεται με συντριπτική πλειοψηφία. Συγκεντρώνει το 96,26% των ψήφων, έναντι 3,74% του Ευδόκα.

Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα όχι μόνο διατηρείται, αλλά και προσλαμβάνει καταστροφικές και βίαιες διαστάσεις. Δημιουργούνται παράνομες οργανώσεις (Εθνικό Μέτωπο, ΕΟΚΑ Β), εκδηλώνονται δολοφονικές απόπειρες κατά του Μακαρίου, η Χούντα καταλαμβάνει την εξουσία στην Ελλάδα, δημιουργούνται εντάσεις στις σχέσεις Αθηνών-Λευκωσίας, ο αγγλοαμερικανικός παράγοντας εξυφαίνει σχέδια λύσης. Μέσα σε αυτόν το περιβάλλον βίας, σύγκρουσης, φόβου και αλληλοσπαραγμού, οι επόμενες προεδρικές εκλογές (18 Φεβρουαρίου 1973) δεν διεξάγονται, αφού ο Μακάριος ανακηρύσσεται Πρόεδρος χωρίς ανθυποψήφιο.

Ακολουθεί το πραξικόπημα, η τουρκική εισβολή, η φυγή του Μακαρίου, η ανάληψη της προεδρίας από τον Γλαύκο Κληρίδη, η επιστροφή του Μακαρίου στην Κύπρο. Ο Μακάριος, εν μέσω των ερειπίων που προκάλεσε η τουρκική εισβολή, παραμένει Πρόεδρος μέχρι του θανάτου του, στις 3 Αυγούστου 1977. Αναλαμβάνει Πρόεδρος μέχρι τη λήξη της θητείας, τον Φεβρουάριο του 1978, ο Πρόεδρος της Βουλής, Σπύρος Κυπριανού.
Η απαγωγή του Αχιλλέα

Τον Δεκέμβριο του 1977, απάγεται ο Αχιλλέας Κυπριανού, γιος του Σπύρου Κυπριανού. Η Κύπρος ξαναζεί μέρες αγωνίας και φόβου. Ο Γλαύκος Κληρίδης, ο οποίος είχε εκφράσει πρόθεση να διεκδικήσει την προεδρία στις εκλογές της 5ης Φεβρουαρίου 1978, αποσύρει την υποψηφιότητά του, σε ένδειξη συμπαράστασης προς τον Σπύρο Κυπριανού και για να μην εμπλακεί ο τόπος σε προεκλογικές αντιπαραθέσεις, μέσα στις δραματικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Ο Σπύρος Κυπριανού επανεκλέγεται Πρόεδρος, χωρίς ανθυποψήφιο. Η απαγωγή αργότερα αμφισβητήθηκε έντονα.

Το Μίνιμουμ Πρόγραμμα

Έχουν πλέον αρχίσει να διαμορφώνονται οι δύο διαφορετικές φιλοσοφίες στη λύση του Κυπριακού. Στη μια πλευρά "η διεκδικητική σχολή", κατά τους αντιπάλους της "απορριπτική", με επικεφαλής το ΔΗΚΟ και τον Σπύρο Κυπριανού και από την άλλη "η ρεαλιστική σχολή", κατά τους αντιπάλους "ενδοτική". Εκφράζεται, η τελευταία, από τον Δημοκρατικό Συναγερμό και τον Πρόεδρό του Γλαύκο Κληρίδη. Το ΑΚΕΛ, με επικεφαλής τον Εζεκία Παπαϊωάννου, προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες μεταξύ των δύο φιλοσοφιών. Είναι ταγμένο υπέρ της διζωνικής ομοσπονδίας και του διακοινοτικού διαλόγου, αλλά δεν επικροτεί τις "προχωρημένες" θέσεις του δεξιού Γλαύκου Κληρίδη. Σε πιο διεκδικητική ακόμη γραμμή, η ΕΔΕΚ, με επικεφαλής τον Βάσο Λυσσαρίδη.

Δημιουργείται η δεύτερη, μετά τη σύμπραξη εθνικιστών-κομμουνιστών το 1959, ετερόκλιτη συμμαχία. ΔΗΚΟ και ΑΚΕΛ συνομολογούν συμφωνία η οποία βρίσκει την έκφρασή της στην ονομασία Μίνιμουμ Πρόγραμμα, ένα Πρόγραμμα που προσπαθεί να συγκεράσει τις δύο φιλοσοφίες και να ικανοποιήσει και τη γραμμή των δύο κομμάτων. Στις εκλογές της 13ης Φεβρουαρίου 1983, το ΑΚΕΛ υποστηρίζει την υποψηφιότητα Σπύρου Κυπριανού. Την ίδια περίοδο, η Ελληνική Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου κάμνει γνωστή και δημόσια τη διαφωνία της προς το Μίνιμουμ Πρόγραμμα. Διαταράσσονται οι σχέσεις Αθηνών-Λευκωσίας και ο Σπύρος Κυπριανού δέχεται τα πυρά αξιωματούχων της Ελληνικής Κυβέρνησης για τις θέσεις του Μίνιμουμ Προγράμματος και ιδιαίτερα για την αναφορά υποστήριξης στον διακοινοτικό διάλογο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου προκρίνει ως στρατηγική τη διεθνοποίηση.

Παραδόξως, ο Γλαύκος Κληρίδης μετακινείται και αυτός σε πιο διεκδικητικές θέσεις και προσεγγίζει τη φιλοσοφία του Ανδρέα Παπανδρέου. Το Μίνιμουμ Πρόγραμμα δέχεται βολές και έσωθεν, τόσο από τον Γλαύκο Κληρίδη όσο και από τον Βάσο Λυσσαρίδη. Στο επίκεντρο της προεκλογικής εκστρατείας και η κατασκευή του υπεραστικού δρόμου Λευκωσίας-Λεμεσού. Η αντιπολίτευση μιλά για το "σκάνδαλο ΞΕΚΤΕ".

Για πρώτη φορά, οι υποψήφιοι είναι τρεις. Σπύρος Κυπριανού, Γλαύκος Κληρίδης, Βάσος Λυσσαρίδης. Εκλέγεται ο Κυπριανού από τον πρώτο γύρο, με ποσοστό 56,54%. Ο Γλαύκος Κληρίδης, λαμβάνει 33,93% και ο Βάσος Λυσσαρίδης 9,53%.

Ο θρίαμβος του "άπειρου"
Το ΑΚΕΛ κατεβάζει από το "τρένο" τον Σπύρο Κυπριανού και "ανακαλύπτει" τον εκατομμυριούχο, και νεοφανή στην πολιτική ζωή, οικονομολόγο Γιώργο Βασιλείου. Χαρισματικός άνθρωπος, προσηνής, χαμογελαστός, περπατά χωρίς συνοδεία, μαζί με την Ανδρούλα, τις νύκτες, στους δρόμους της Λευκωσίας και της Λεμεσού, χαιρετά όλους τους ανθρώπους που βρίσκει μπροστά του, μαθαίνει εύκολα την προϊστορία του Κυπριακού, κατέχει όσο λίγοι την οικονομική επιστήμη, καθιερώνεται με το ιστορικό πλέον "θέλω λύση χθες". Απέναντι στον βλοσυρό Κυπριανού και στην παλαιοκομματική "παρέα" ο Γιώργος Βασιλείου κερδίζει επικοινωνιακούς πόντους αλλά και ψήφους.

Εκλογές 14 Φεβρουαρίου 1988. Πληθώρα υποψηφίων. Πέραν του Γιώργου Βασιλείου ο οποίος παρουσιάζεται ως ανεξάρτητος με την υποστήριξη του ΑΚΕΛ, έχουμε τις παλιές καραβάνες, Γλαύκο Κληρίδη, υποστηριζόμενο από τον ΔΗΣΥ, Σπύρο Κυπριανού από το ΔΗΚΟ, Βάσο Λυσσαρίδη από την ΕΔΕΚ. Υποψηφιότητα υποβάλλει και ο ανεξάρτητος Θράσος Γεωργιάδης. Στο πρώτο γύρο, ο Γλαύκος Κληρίδης λαμβάνει το 33,32%, ο Γιώργος Βασιλείου το 30,11%, ο Σπύρος Κυπριανού το 27,29%, ο Βάσος Λυσσαρίδης το 9,22% και ο Θράσος Γεωργιάδης το 0,06%. Στον δεύτερο γύρο (21 Φεβρουαρίου 1988), ο Γ. Βασιλείου επικρατεί του Γλ. Κληρίδη με 51,63% έναντι 48,37% και ανακηρύσσεται Πρόεδρος, διακόπτοντας την κυριαρχία των κομματικών υποψηφίων. Το σύνθημα του Γλαύκου Κληρίδη για ''εθνική συμφιλίωση"(προσέξτε την ομοιότητα με τα σημερινά σλόγκαν του Νίκου Αναστασιάδη) δεν βρίσκει την απαιτούμενη απήχηση.

Το μοιραίο λάθος του Βασιλείου

Εκλογές 7 Φεβρουαρίου 1993. Πέντε υποψήφιοι. Επαναδιεκδικεί ο Γιώργος Βασιλείου με υποστήριξη του ΑΚΕΛ, ο Γλαύκος Κληρίδης με υποστήριξη του ΔΗΣΥ, ο Πασχάλης Πασχαλίδης με στήριξη των ενωμένων δυνάμεων του κεντρώου χώρου ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ, και οι ανεξάρτητοι Γεώργιος Μαυρογένης και Γιαννάκης Ταλιώτης. Επίκεντρο των εκλογών, οι Ιδέες Γκάλι, οι οποίες υποστηρίζονται από τον Γ. Βασιλείου, ενώ ο Γλ. Κληρίδης αποστασιοποιείται και ο Πασχάλης Πασχαλίδης είναι έντονα αντίθετος. Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου είναι εκπληκτικό. Ο Βασιλείου λαμβάνει το εντυπωσιακό ποσοστό 44,15%, ο Κληρίδης το 36,74%, ο Πασχαλίδης το 18,64, ο Μαυρογένης το 0,25% και ο Ταλιώτης το 0,21%.

Ο Γιώργος Βασιλείου θεωρείται βέβαιος Πρόεδρος. Αλλά διαπράττει το μοιραίο λάθος. Το βράδυ της πρώτης Κυριακής, συνεπαρμένος από το μεγάλο ποσοστό, καλεί τον Γλαύκο Κληρίδη να αποσυρθεί από την εκλογική μάχη. Λέγεται ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας γνώριζε την πρόθεση του Γ. Βασιλείου να προβεί στην αλαζονική δήλωση και τον προέτρεψε να μην την κάμει. Ο Βασιλείου έδειξε να συναινεί... αλλά στο τέλος υπέκυψε στον "πειρασμό" και την εξεστόμισε.

Αυτό το λάθος, συν ο εφησυχασμός των επιτελών του όλη τη βδομάδα πριν από τη δεύτερη Κυριακή, συν ο ισχυρισμός του ΑΚΕΛ ότι ο Βασιλείου "τσιγγουνεύτηκε" να καταβάλει τα έξοδα για μεταφορά των φοιτητών από την Ελλάδα, του στοίχισαν την προεδρία.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτή η αιτία. Η αλαζονική δήλωσή του για τον Κληρίδη(αργότερα ο Βασιλείου παραδέχθηκε ότι "μακάρι να μην το έλεγα"), προκάλεσε οργή στην κεντροδεξιά. Άλλωστε το ΔΗΚΟ αισθανόταν ότι βρισκόταν υπό καταδίωξη από τον Πρόεδρο Βασιλείου και διακατεχόταν από την εμμονή ότι ήταν έτοιμος να υπογράψει απαράδεκτη λύση. Όταν ο Σπύρος Κυπριανού, στη δεύτερη εβδομάδα, δέχθηκε κρούσεις από τον Γλαύκο Κληρίδη να στηρίξει την υποψηφιότητά του, με αντάλλαγμα την απεμπόληση των ιδεών Γκάλι, δεν χρειάστηκε και πολύ να το σκεφθεί.

Πρωτοπόρος στη συνεργασία ο Αλέξης Γαλανός που βγήκε και είπε εκείνο που έμεινε: "Τέλειωσε η βενζίνη του Βασιλείου". Όντως τέλειωσε. Και με τον κομματικό μηχανισμό του ΔΗΚΟ σε πλήρη κινητοποίηση εξασφαλίστηκε η συσπείρωση γύρω από τον Γλαύκο Κληρίδη και η μεγάλη ανατροπή έγινε. Στο δεύτερο γύρο (14 Φεβρουαρίου), ο Γλαύκος Κληρίδης με ποσοστό 50,21%, έναντι 49, 69% (κάπου χίλιες ψήφους διαφορά), εξελέγη Πρόεδρος. Με σημαία την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (Προσέξτε: Σήμερα ονομάζεται Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας. Πάλι με συνεργασία ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ).

Ήταν η τρίτη παρά φύσιν συνεργασία. Η ρεαλιστική σχολή συνέπηξε συμμαχία με την απορριπτική. Σχηματίστηκε συγκυβέρνηση των δύο κομμάτων. Θα κρατούσε και αυτή πέντε χρόνια παρά έξι μήνες.Ο Σπύρος Κυπριανού κήρυξε τη λήξη της συνεργασίας, ισχυριζόμενος ότι ο Κληρίδης τον ξεγέλασε. Του υποσχέθηκε μια θητεία, μετά τη λήξη της οποίας ο ΔΗΣΥ θα υποστήριζε υποψηφιότητα Κυπριανού. Ο Κληρίδης το διέψευσε. Υπουργοί του ΔΗΚΟ "παράκουσαν", δεν έφυγαν από την κυβέρνηση και στάθηκαν δίπλα στον Κληρίδη και στη δεύτερη πενταετία.

Οι S-300 "κτυπούν"...

Εκλογές 8 Φεβρουαρίου 1998. Επτά υποψήφιοι. Το ΔΗΚΟ αφήνει τον ΔΗΣΥ και συμπράττει με το ΑΚΕΛ. Κοινός υποψήφιος ο Γιώργος Ιακώβου (40,61%). Ο Γλαύκος Κληρίδης επαναδιεκδικεί με στήριξη του ΔΗΣΥ και των "αποστατών" του ΔΗΚΟ(40,06%). Κατεβαίνει και η ΕΔΕΚ με τον Βάσο Λυσσαρίδη (10,59%). Ανεξάρτητος ο Αλέξης Γαλανός (4,04%), με υποστήριξη των Ενωμένων Δημοκρατών ο Γιώργος Βασιλείου (3%), με στήριξη των Νέων Οριζόντων ο Νίκος Κουτσού (0,91%) και των Φιλελευθέρων ο Νίκος Ρολάνδης (0,78%).
Στον δεύτερο γύρο (15 Φεβρουαρίου), ο Γλαύκος Κληρίδης εξασφαλίζει την υποστήριξη των Γαλανού, Βασιλείου, Κουτσού και Ρολάνδη, λαμβάνει το 50,82%, έναντι 49,18% του Ιακώβου και εκλέγεται Πρόεδρος.

Επίκεντρο της προεκλογικής εκστρατείας οι πύραυλοι S-300. O Κληρίδης υπόσχεται εγκατάστασή τους στο νησί, ως μέτρο άσκησης πίεσης στην Τουρκία. Κάθε βράδυ οι τηλεοπτικοί δείκτες προβάλλουν τους πυραύλους να κτυπούν στην καρδιά της Άγκυρας. Οι πύραυλοι αγοράζονται, αλλά ποτέ δεν φτάνουν στην Κύπρο. Έρχεται όμως ο Κώστας Σημίτης, μετά τα τραγικά γεγονότα της Δερύνειας, η πολιτική του ενεργού ηφαιστείου εγκαταλείπεται. Νέα στρατηγική η ένταξη στην Ε.Ε. Η ΕΔΕΚ αποχωρεί από την κυβέρνηση, εισέρχονται οι Ενωμένοι Δημοκράτες, ο Γλαύκος Κληρίδης επιστρέφει στη ρεαλιστική σχολή...

Ανάν και... Τάσσος
Τέταρτη παρά φύσιν συμμαχία. Το ΑΚΕΛ επιλέγει ως υποψήφιο για τις προεδρικές εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου 2003 τον απορριπτικό Πρόεδρο του ΔΗΚΟ Τάσσο Παπαδόπουλο. Μαζί με το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ, συνασπίζεται και το ΚΙΣΟΣ (ΕΔΕΚ). Ο Γλαύκος Κληρίδης επαναδιεκδικεί... 16μηνη θητεία με τη στήριξη του ΔΗΣΥ, των Ενωμένων Δημοκρατών και του ΑΔΗΚ. Εκτός των δύο, υποβάλλουν άλλοι επτά υποψηφιότητα - ο Νίκος Κουτσού με τη στήριξη των Νέων Οριζόντων και οι ανεξάρτητοι Ανδρέας Ευστρατίου, Χρίστος Ιωσηφίδης, Αδάμος Κατσαντώνης, Κώστας Κυριάκου, Γεώργιος Μαυρογένης και Παντελής Σοφοκλή.

Όπως ήταν φυσικό, στην προεκλογική περίοδο κυριαρχεί το σχέδιο Ανάν. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος εκλέγεται από τον πρώτο γύρο με ποσοστό 51,51% έναντι 38,80% του Γλαύκου Κληρίδη. Στο Υπουργικό Συμβούλιο, για πρώτη φορά, μετέχουν στελέχη του ΑΚΕΛ. Μεσολαβεί η απόρριψη του σχεδίου Ανάν από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων και ο Τάσσος Παπαδόπουλος γίνεται στόχος έντονων επιθέσεων από το εξωτερικό και από το εσωτερικό. Ο Νίκος Αναστασιάδης δέχεται σοβαρό πλήγμα. Το 66% των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ ψηφίζει "Οχι", παρά την έντονη υποστήριξη του Νίκου Αναστασιάδη και στελεχών του ΔΗΣΥ στο σχέδιο.

Η ηγεσία του ΑΚΕΛ αποφασίζει υπέρ της αποδοχής του σχεδίου, αλλά κάτω από την πίεση της βάσης του κόμματος, αναγκάζεται να ταχθεί υπέρ της απόρριψής του. Ψηφίζει "όχι" για να "τσιμεντώσει'' το "ναι". Έξι μήνες προτού εκπνεύσει η θητεία της κυβέρνησης, το ΑΚΕΛ αποφασίζει κάθοδο στις προεδρικές με υποψήφιο τον Δημήτρη Χριστόφια, και αποσύρει από την κυβέρνηση τούς υπουργούς του.

Ο πρώτος κομμουνιστής Πρόεδρος

Εννέα οι υποψήφιοι στις προεδρικές εκλογές της 17ης Φεβρουαρίου 2008. Τάσσος Παπαδόπουλος με υποστήριξη ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ, Δημήτρης Χριστόφιας με υποστήριξη ΑΚΕΛ, Ιωάννης Κασουλίδης με υποστήριξη ΔΗΣΥ και από 'κει και πέρα έξι ανεξάρτητοι υποψήφιοι: Αναστάσης Μιχαήλ, Ανδρέας Ευστρατίου, Κώστας Θεμιστοκλέους, Κώστας Κυριάκου, Μάριος Ματσάκης και Χριστόδουλος Νεοφύτου. Ο πρώτος γύρος των εκλογών κλείνει με μια μεγάλη έκπληξη. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος λαμβάνει το 31,79% και αποκλείεται. Στον δεύτερο γύρο (24 Φεβρουαρίου 2008) μονομαχούν οι Δημήτρης Χριστόφιας (33,39%) και Ιωάννης Κασουλίδης (33, 51%).

Η απόφαση του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ γέρνει την πλάστιγγα υπέρ του Χριστόφια, ο οποίος συγκεντρώνει το 53,36% των ψήφων, έναντι 46,64% του Κασουλίδη και εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Για πρώτη φορά στην ιστορία, κομμουνιστής Πρόεδρος αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση. Πέμπτη παρά φύσιν συμμαχία, η οποία διαρκεί λιγότερο από κάθε άλλη. Πρώτα αποχωρεί από την κυβέρνηση η ΕΔΕΚ, λόγω διαφωνιών στους χειρισμούς του Κυπριακού, και ακολουθεί το ΔΗΚΟ ύστερα από την τραγωδία στο Μαρί. Η πέμπτη ετερόκλιτη συμμαχία καταρρέει...