ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 1
Η Γέννηση.
Ο πατέρας μου εξασκούσε το επάγγελμα του καζαντζή (χαλκουργού) δηλαδή κατασκεύαζε διάφορα χάλκινα σκεύη όπως καζάνια (αποστακτήρες ζιβανίας) χαρτζιά (μεγάλα δοχεία για μεγάλες ποσότητες) μαϊρισσες (κατσαρόλες) τταβάδες (τηγάνια) και άλλα χρήσιμα αντικείμενα για την κυπριακή οικογένεια και του κυπριακού λαού γενικότερα. Ως επί το πλείστον τα προϊόντα του τα πωλούσε στες διάφορες εμποροπανηγύρεις γι αυτό και όταν έπιασαν οι πόνοι του τοκετού την μητέρα μου στις 6 Αυγούστου ο πατέρας μου βρισκόταν στην πανήγυρη της εορτής του Σωτήρος Χριστού στο Βουνί.
Την τότε εποχή το να απουσιάζει ο άνδρας όταν η γυναίκα θα γεννούσε ήταν πάρα πολύ δύσκολο διότι ούτε γιατροί υπήρχαν ούτε τηλέφωνα ούτε αυτοκίνητα ούτε καν μαμμού (μαία) στο χωριό. Όμως ο Θεός βοηθούσε τα πλάσματα του και στην δική μας περίπτωση συνέβηκε το εξής. Η θεία μου η Ιωάννα γυναίκα του θείου μου του Ευγενή αδελφού της μάνας μου ήταν έγκυος. Της παρουσιάστηκαν κάτι ενοχλήσεις και θεώρησαν ήρθε η ώρα της γέννας, έτσι ο θείος μου καβάλησε το γαϊδούρι και πήγε στο διπλανό χωριό, το Κοιλάνι όπου βρισκόταν η μοναδική μαμμού της περιοχής και την πήρε στην θεία μου. Η Πεχιέ έτσι την έλεγαν ήταν μια τουρκάλα πρακτική μαία που θεωρείτο ως η κορυφή στο είδος της σε ολόκληρη την περιοχή. Για να καταλάβετε αυτή γέννησε και τον πατέρα μου ίσως και τον παππού μου.
Η κυρά Πεχιέ μάταια περίμενε αφού η ξαδέλφη μου η Γαλάτεια για την οποίαν έφεραν την μαμμού, γεννήθηκε 20 μέρες μετά.
Όταν ο θείος μου ο Ευγενής άρχισε να ετοιμάζει τα γαϊδούρια για να μεταφέρει την μαμμού πίσω στο χωριό της, πήρε το μήνυμα ότι έπιασαν οι πόνοι της γέννας την αδελφή του και η Πεχιέ αντί στο Κοιλάνι οδηγήθηκε στο σπίτι μας. Ο Θεός τα έφερε να έρθουν όλα βολικά.
Εν τω μεταξύ η πανήγυρις τελείωσε, φόρτωσε την πραμάτεια του στα γαϊδούρια και επέστρεψε στο σπίτι και πλήρης αγωνίας ζούσε τα τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που το διακατείχαν μέχρι τες πρωινές ώρες της επομένης που γεννήθηκα.
Ιδού εγώ.
7 Αυγούστου 1933 και ιδού εγώ ο Κώστας Τρύφωνος ο Κωστάκης του στενού περιβάλλοντος μου η ο Κωστάκης του Τρυφωνή η ο Κωστάκης του Καζαντζή για τους χωριανούς.
Κανονικά θα έπρεπε να με βαφτίσουν Νικόλαον όπως ήταν το όνομα του παππού μου από τον πατέρα, σεβόμενοι όμως το ότι ο παππούς μου από την πλευρά της μητέρας ήταν πεθαμένος με βάφτισαν Κωνσταντίνον και μετετράπηκα σε Κώσταν η Κωστάκην.
Οι γονείς έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας ο πατέρας σίγουρα θα κόρδωνε που απέκτησε γιον και οι συγγενείς και φίλοι θα πρέπει να το χαιρόντουσαν μαζί τους.
Μοναδική τροφή του βρέφους τότε ήταν το βυζί της μάνας του, η το πολύ πολύ λίγο ζαχαρούχο γάλα βλάχας, και επειδή το γάλα της δικής μου μάνας ήταν πλήρες και αρκετά παχύ, έγινα ένας παχουλούτσικος μπέμπης.
Στα δύο χρόνια η μητέρα μου έμεινε ξανά έγκυος και γέννησε πρόωρα ένα αγοράκι που έζησε μερικές μέρες και το βάφτισαν Νικολή το όνομα του παππού από τον πατέρα.
Ενάμιση χρόνο μετά γεννήθηκε η αδελφή μου η Μαρούλλα που πήρε το όνομα της από το Μαρικκού που ήσαν και οι δύο στετέδες (γιαγιάδες).
14 Σεμπτέβρη 1939 Εορτή Του Τιμίου Σταυρού, γεννήθηκε η αδελφή μου η Πόπη από το Καλλιόπη όπως ονομαζόταν η μητέρα της νονάς της. Θυμούμαι που γεννήθηκε διότι εκείνη η περίοδος ήταν σημαδιακή. Την επομένη της γέννησης της οι 15 του Σεμπτέβρη ήταν η πρώτη μου μέρα στο σχολείο. Ο πατέρας μου βρισκόταν στην πανηγυριν του Σταυρού στο Όμοδος, και στο σχολείο με έγραψε ο αδελφός μιας Λεμεσιανής κοπέλας που παραθέριζε στο σπίτι της γειτόνισσας. Πλήρωσε μάλιστα και δικαίωμα εγγραφής μισό σελίνι. Η μαμμού αυτήν την φορά ήταν μια νέα κοπέλα σπουδασμένη μαία που κατοικούσε και αυτή στο Κοιλάνι. Μαζεμένες κάμποσες γυναίκες γύρω από την κοιλιοπονούσαν, η μια το μακρή της η άλλη το κοντό της, η μάνα μου να σφαδάζει στους πόνους και ξαφνικά μέσα σε εκείνον όλον τον πανζουλισμόν από το άλλο δωμάτιο που με είχαν άκουσα το κλάμα του μωρού. Αμέσως έτρεξα στο δωμάτιο για να δω το μωρό αλλά μωρό δεν βλέπω. Σήκωσα το πάπλωμα λίγο από κάτω με βλέπει η θειά μου η Ευτέρπη και μου κάνει. Ωωω.......Ωωω......... Αντροπή. Ε λοιπόν μέχρι την εφηβεία μου διερωτούμουν γιατί ήταν αντροπή να ψάχνω για το μωρό????. Που να καταλάβω ότι τα μωρά τα γεννούν χωρίς βρακί αλλά εγώ έψαχνα μωρό και αν κάτι είδα ότι και να είδα ούτε που το αντιλήφθηκα.
Δέκα χρόνια μετά από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη γεννήθηκε ο αδελφός μου ο Ανδρέας του οποίου λεπτομέρειες της γέννησης του δεν ξέρω καθότι απουσίαζα από το σπίτι επειδή φοιτούσα στο σχολείο στην Λεμεσό. Άλλωστε με τον αδελφό μου δεν έχομε πολλές αναμνήσεις κάτω από την ιδία στέγη διότι γεννήθηκε όταν εγώ τελείωνα το σχολείο και μετά που αποφοίτησα άρχισα να εργάζομαι μακριά από το σπίτι.
Οικογένεια.
Τελικά μεγαλώσαμε και παντρευτήκαμε. Εγώ παντρεύτηκα την Μαρούλλαν η Μαίρην Αντωνιάδου του Λάμπρου και της Μάρθας, και μαζί αποκτήσαμε τρία παιδιά.
Τον Άκη (δηλαδή Τρύφωνα-Μιχαήλ, βαφτισμένος δύο ονόματα και από Τρυφωνάκης-Μιχαλάκης τον δηλώσαμε στο ληξιαρχείο Ακην με την προϋπόθεση να διαλέξη ο ίδιος ποιο όνομα ήθελε. Στραβάρα μας. Άμα ο ίδιος και ο κόσμος τον έμαθαν Ακην, τρέχα γυρευόπουλε. Του έμεινε το Ακης). Τον Ανδρέαν, και την Μαρίνα.
Ο Άκης παντρεύτηκε την Αντιγονην Παναρέτου του Θανάση και της Ερασμίας. Μαζί δεν απέκτησαν παιδιά. Η Αντιγόνη έχει μιαν κόρη την Κρίστια από προηγούμενο γάμο.
Ο Ανδρέας παντρεύτηκε την Κυπρούλαν Σοφρωνίου του Νίκου και της Άρτεμης και μαζί απέκτησαν τρία παιδιά. Τον Κώσταν, τον Λούκαν, και τον Αλέξανδρον.
Η Μαρίνα παντρεύτηκε τον Κώσταν Χριστοδούλου του Πολυνίκη και της Βαθούλας και μαζί απέκτησαν δύο κόρες. Την Δανιέλλαν (Δανιηλίδα) και την Στέφανη.
Η αδελφή μου η Μαρούλλα παντρεύτηκε τον Πάμπον η Χαράλαμπον Παπάζογλου του Γιάννη και της Καλλιόπης και απέκτησαν δύο παιδιά τον Γιαννάκην και τον Τρύφωνα.
Ο Γιαννάκης από τον γάμο του με την Χρυσάνθη απέκτησε την Αθανασία η οποία ήταν και το πρώτο και μοναδικό δισέγγονο της μητέρας μου όταν βρισκόταν εν ζωή. Αυτό ήταν και η μεγάλη της επιθυμία να πιάσει δισέγγονο. Ο θεός της το αξίωσε ελάχιστους μήνες πριν πεθάνει. Από τον δεύτερον γάμο του με την Έλενα, απέκτησε τρία παιδιά. δύο αγόρια και ένα κοριτσάκι, τον Χάρη δηλαδή Χαράλαμπο, τον Αλέξη και την Άντρεα.
Ο Τρύφωνας παντρεύτηκε την Σωτηρούλα με την οποίαν απέκτησαν δύο κόρες, την Κωνσταντίνα και την Μαρία.
Η Πόπη παντρεύτηκε τον Στέλιον Λοϊζου η Χριστοδουλίδην, του Λοϊζου και της Σαλώμης και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μάριον και την Έλενα. Ο Μάριος παντρεύτηκε την Άντρην με την οποίαν απέκτησαν την μοναδική τους κόρη την Παναγιώτα. Η Έλενα παντρεύτηκε τον Κυριάκο με τον οποίον απέκτησαν δύο παλλήκαρους, τον Νικόλα και τον Στυλιανό.
Ο αδελφός ο Ανδρέας παντρεύτηκε την Λουκία Πολυκάρπου του Πολλή (Πολύκαρπου) και της Πολούς και μαζί απέκτησαν ένα γιο τον Τρύφωνα. Ο Τρύφωνας παντρεύτηκε τη Λίαν από την Θεσσαλονίκη και μαζί απέκτησαν ένα γιο και μιαν κόρη, τον Ανδρέα και την Αννούλαν.
Την τότε εποχή το να απουσιάζει ο άνδρας όταν η γυναίκα θα γεννούσε ήταν πάρα πολύ δύσκολο διότι ούτε γιατροί υπήρχαν ούτε τηλέφωνα ούτε αυτοκίνητα ούτε καν μαμμού (μαία) στο χωριό. Όμως ο Θεός βοηθούσε τα πλάσματα του και στην δική μας περίπτωση συνέβηκε το εξής. Η θεία μου η Ιωάννα γυναίκα του θείου μου του Ευγενή αδελφού της μάνας μου ήταν έγκυος. Της παρουσιάστηκαν κάτι ενοχλήσεις και θεώρησαν ήρθε η ώρα της γέννας, έτσι ο θείος μου καβάλησε το γαϊδούρι και πήγε στο διπλανό χωριό, το Κοιλάνι όπου βρισκόταν η μοναδική μαμμού της περιοχής και την πήρε στην θεία μου. Η Πεχιέ έτσι την έλεγαν ήταν μια τουρκάλα πρακτική μαία που θεωρείτο ως η κορυφή στο είδος της σε ολόκληρη την περιοχή. Για να καταλάβετε αυτή γέννησε και τον πατέρα μου ίσως και τον παππού μου.
Η κυρά Πεχιέ μάταια περίμενε αφού η ξαδέλφη μου η Γαλάτεια για την οποίαν έφεραν την μαμμού, γεννήθηκε 20 μέρες μετά.
Όταν ο θείος μου ο Ευγενής άρχισε να ετοιμάζει τα γαϊδούρια για να μεταφέρει την μαμμού πίσω στο χωριό της, πήρε το μήνυμα ότι έπιασαν οι πόνοι της γέννας την αδελφή του και η Πεχιέ αντί στο Κοιλάνι οδηγήθηκε στο σπίτι μας. Ο Θεός τα έφερε να έρθουν όλα βολικά.
Εν τω μεταξύ η πανήγυρις τελείωσε, φόρτωσε την πραμάτεια του στα γαϊδούρια και επέστρεψε στο σπίτι και πλήρης αγωνίας ζούσε τα τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που το διακατείχαν μέχρι τες πρωινές ώρες της επομένης που γεννήθηκα.
Ιδού εγώ.
7 Αυγούστου 1933 και ιδού εγώ ο Κώστας Τρύφωνος ο Κωστάκης του στενού περιβάλλοντος μου η ο Κωστάκης του Τρυφωνή η ο Κωστάκης του Καζαντζή για τους χωριανούς.
Κανονικά θα έπρεπε να με βαφτίσουν Νικόλαον όπως ήταν το όνομα του παππού μου από τον πατέρα, σεβόμενοι όμως το ότι ο παππούς μου από την πλευρά της μητέρας ήταν πεθαμένος με βάφτισαν Κωνσταντίνον και μετετράπηκα σε Κώσταν η Κωστάκην.
Οι γονείς έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας ο πατέρας σίγουρα θα κόρδωνε που απέκτησε γιον και οι συγγενείς και φίλοι θα πρέπει να το χαιρόντουσαν μαζί τους.
Μοναδική τροφή του βρέφους τότε ήταν το βυζί της μάνας του, η το πολύ πολύ λίγο ζαχαρούχο γάλα βλάχας, και επειδή το γάλα της δικής μου μάνας ήταν πλήρες και αρκετά παχύ, έγινα ένας παχουλούτσικος μπέμπης.
Στα δύο χρόνια η μητέρα μου έμεινε ξανά έγκυος και γέννησε πρόωρα ένα αγοράκι που έζησε μερικές μέρες και το βάφτισαν Νικολή το όνομα του παππού από τον πατέρα.
Ενάμιση χρόνο μετά γεννήθηκε η αδελφή μου η Μαρούλλα που πήρε το όνομα της από το Μαρικκού που ήσαν και οι δύο στετέδες (γιαγιάδες).
14 Σεμπτέβρη 1939 Εορτή Του Τιμίου Σταυρού, γεννήθηκε η αδελφή μου η Πόπη από το Καλλιόπη όπως ονομαζόταν η μητέρα της νονάς της. Θυμούμαι που γεννήθηκε διότι εκείνη η περίοδος ήταν σημαδιακή. Την επομένη της γέννησης της οι 15 του Σεμπτέβρη ήταν η πρώτη μου μέρα στο σχολείο. Ο πατέρας μου βρισκόταν στην πανηγυριν του Σταυρού στο Όμοδος, και στο σχολείο με έγραψε ο αδελφός μιας Λεμεσιανής κοπέλας που παραθέριζε στο σπίτι της γειτόνισσας. Πλήρωσε μάλιστα και δικαίωμα εγγραφής μισό σελίνι. Η μαμμού αυτήν την φορά ήταν μια νέα κοπέλα σπουδασμένη μαία που κατοικούσε και αυτή στο Κοιλάνι. Μαζεμένες κάμποσες γυναίκες γύρω από την κοιλιοπονούσαν, η μια το μακρή της η άλλη το κοντό της, η μάνα μου να σφαδάζει στους πόνους και ξαφνικά μέσα σε εκείνον όλον τον πανζουλισμόν από το άλλο δωμάτιο που με είχαν άκουσα το κλάμα του μωρού. Αμέσως έτρεξα στο δωμάτιο για να δω το μωρό αλλά μωρό δεν βλέπω. Σήκωσα το πάπλωμα λίγο από κάτω με βλέπει η θειά μου η Ευτέρπη και μου κάνει. Ωωω.......Ωωω......... Αντροπή. Ε λοιπόν μέχρι την εφηβεία μου διερωτούμουν γιατί ήταν αντροπή να ψάχνω για το μωρό????. Που να καταλάβω ότι τα μωρά τα γεννούν χωρίς βρακί αλλά εγώ έψαχνα μωρό και αν κάτι είδα ότι και να είδα ούτε που το αντιλήφθηκα.
Δέκα χρόνια μετά από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη γεννήθηκε ο αδελφός μου ο Ανδρέας του οποίου λεπτομέρειες της γέννησης του δεν ξέρω καθότι απουσίαζα από το σπίτι επειδή φοιτούσα στο σχολείο στην Λεμεσό. Άλλωστε με τον αδελφό μου δεν έχομε πολλές αναμνήσεις κάτω από την ιδία στέγη διότι γεννήθηκε όταν εγώ τελείωνα το σχολείο και μετά που αποφοίτησα άρχισα να εργάζομαι μακριά από το σπίτι.
Οικογένεια.
Τελικά μεγαλώσαμε και παντρευτήκαμε. Εγώ παντρεύτηκα την Μαρούλλαν η Μαίρην Αντωνιάδου του Λάμπρου και της Μάρθας, και μαζί αποκτήσαμε τρία παιδιά.
Τον Άκη (δηλαδή Τρύφωνα-Μιχαήλ, βαφτισμένος δύο ονόματα και από Τρυφωνάκης-Μιχαλάκης τον δηλώσαμε στο ληξιαρχείο Ακην με την προϋπόθεση να διαλέξη ο ίδιος ποιο όνομα ήθελε. Στραβάρα μας. Άμα ο ίδιος και ο κόσμος τον έμαθαν Ακην, τρέχα γυρευόπουλε. Του έμεινε το Ακης). Τον Ανδρέαν, και την Μαρίνα.
Ο Άκης παντρεύτηκε την Αντιγονην Παναρέτου του Θανάση και της Ερασμίας. Μαζί δεν απέκτησαν παιδιά. Η Αντιγόνη έχει μιαν κόρη την Κρίστια από προηγούμενο γάμο.
Ο Ανδρέας παντρεύτηκε την Κυπρούλαν Σοφρωνίου του Νίκου και της Άρτεμης και μαζί απέκτησαν τρία παιδιά. Τον Κώσταν, τον Λούκαν, και τον Αλέξανδρον.
Η Μαρίνα παντρεύτηκε τον Κώσταν Χριστοδούλου του Πολυνίκη και της Βαθούλας και μαζί απέκτησαν δύο κόρες. Την Δανιέλλαν (Δανιηλίδα) και την Στέφανη.
Η αδελφή μου η Μαρούλλα παντρεύτηκε τον Πάμπον η Χαράλαμπον Παπάζογλου του Γιάννη και της Καλλιόπης και απέκτησαν δύο παιδιά τον Γιαννάκην και τον Τρύφωνα.
Ο Γιαννάκης από τον γάμο του με την Χρυσάνθη απέκτησε την Αθανασία η οποία ήταν και το πρώτο και μοναδικό δισέγγονο της μητέρας μου όταν βρισκόταν εν ζωή. Αυτό ήταν και η μεγάλη της επιθυμία να πιάσει δισέγγονο. Ο θεός της το αξίωσε ελάχιστους μήνες πριν πεθάνει. Από τον δεύτερον γάμο του με την Έλενα, απέκτησε τρία παιδιά. δύο αγόρια και ένα κοριτσάκι, τον Χάρη δηλαδή Χαράλαμπο, τον Αλέξη και την Άντρεα.
Ο Τρύφωνας παντρεύτηκε την Σωτηρούλα με την οποίαν απέκτησαν δύο κόρες, την Κωνσταντίνα και την Μαρία.
Η Πόπη παντρεύτηκε τον Στέλιον Λοϊζου η Χριστοδουλίδην, του Λοϊζου και της Σαλώμης και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μάριον και την Έλενα. Ο Μάριος παντρεύτηκε την Άντρην με την οποίαν απέκτησαν την μοναδική τους κόρη την Παναγιώτα. Η Έλενα παντρεύτηκε τον Κυριάκο με τον οποίον απέκτησαν δύο παλλήκαρους, τον Νικόλα και τον Στυλιανό.
Ο αδελφός ο Ανδρέας παντρεύτηκε την Λουκία Πολυκάρπου του Πολλή (Πολύκαρπου) και της Πολούς και μαζί απέκτησαν ένα γιο τον Τρύφωνα. Ο Τρύφωνας παντρεύτηκε τη Λίαν από την Θεσσαλονίκη και μαζί απέκτησαν ένα γιο και μιαν κόρη, τον Ανδρέα και την Αννούλαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου