ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 2

Καταγωγή.

Μια άλλη επιθυμία των παιδιών και των εγγονών ιδιαίτερα των αγοριών είναι να μάθουν το γενεαλογικό τους δένδρο και νομίζω το σημείο τούτο είναι το καταλληλότερο γι αυτήν την προσπάθεια.  Το μόνο η μεν πρόθεση πρόθυμη το δε πνεύμα λόγω πολλού χρόνου ασθενές.  Ας προσπαθήσω με τα εύκολα τζιαι θωρούμε τζιαι κάμνομεν με τα δύσκολα.   Κωστάκης του Τρύφωνα και της Ελένης και αρχίζω  με τον

Τρύφωνα του Νικολή και της Μαρικκούς,   Ο Νικολής η Νικόλας Λαζαρή, η Νικολής της Παντελούς παντρεύτηκε την Μαρικκούν από Έρωτα που της τον εκμυστηρεύτηκε λέγοντας της. Καλλίτερα Ρα πελλή να σε πάρω για να πάρη πίσω την απάντησιν Να σε πάρη ο ποταμός του Ζυού (Ποταμός του ζυγού εκεί στην Άλασσα που ενώνονται οι δύο ποταμοί του Κούρη και το ρέμα είναι δυνατό).   Ήμουν μικρός όταν άκουσα αυτήν την ερωτική εξομολόγηση αλλά την συγκράτησα.   Τελικά το ειδύλλιον είχε αίσιον τέλος και ο Νικολής με την Μαρικκούν παντρεύτηκαν  και η Μαρικκού έμεινε έγκυος δώδεκα φορές.   Από τες δώδεκα εγκυμοσύνες έζησαν τα εννέα παιδιά τα οποία μεγάλωσαν και παντρεύτηκαν.  Κατά σειράν ηλικίας είναι τα ακόλουθα.
Η Πιστού από το Θεοπίστη, η Χαμπού από το Χαραλαμπού, Ο Τρυφωνής,  ο Κωστής,  η Παντελού,  η Ερμιόνη,  η Ελένη, ο Χαμπής,  και η  Βαθθού από το Ευανθία.

Η Πιστού παντρεύτηκε τον Ποστολήν η Αποστόλη από το Μονάγρι και απέκτησαν ένα παιδί τον Νικολή.

Η Χαμπού παντρεύτηκε τον Φυτήν η Νεόφυτον Κακονίτην και απέκτησαν μίαν κόρη την Μαρούλλα.  Η Χαμπού έμεινε χήρα όταν το παιδί της ήταν ακόμα βρέφος.

Ο Τρυφωνής παντρεύτηκε την Ελένην και απέκτησαν τέσσερα παιδιά.  Τον Κωστάκην,  την Μαρούλλαν,  την Πόπην  και τον Ανδρέαν.

Ο Κωστής παντρεύτηκε την Καλλούν και τα παιδιά τους είναι  ο Ανδρέας,  η Αθηνούλα, ο Νίκος, ο Θανάσης και ο Μιχαλάκης.

Η Παντελού παντρεύτηκε τον Μάρκο και μαζί απέκτησαν την Αλίκη.

Η Ερμιόνη παντρεύτηκε τον Αρεστή του Χριστοφή του Τσιαπατσιούλλη από την Συλίκου και κατοίκησαν στην Συλίκου.  Τα παιδιά τους είναι ο Ανδρέας και ο Χριστάκης.

Η Ελένη παντρεύτηκε τον Πεύκον από την Λάνεια και τα παιδιά τους είναι  η Θεογνωσία και ο Αντωνάκης.

Ο Χαμπής παντρεύτηκε την Αρτουλα με την οποίαν απέκτησε δύο κόρες.  Την Ρούλλαν και την Ντίναν.   Ο Χαμπής όταν τα παιδιά του ήταν ακόμα στο δημοτικό έμεινε χήρος.

Η Βαθθού παντρεύτηκε τον Νίκον Παναγιώτου κουρέας το επάγγελμα και υπέροχος χαρακτήρας και τα παιδιά τους είναι η Μαίρη και η Λένια.

Η Ελένη Κωνσταντή Ευγενίου, του Κωνσταντέρα και της Μαρικκούς γεννήθηκε στον Μονιάτη, και ο πατέρας της ο Κωνσταντής του Ευκένιου καταγόταν από το Πέρα-Πεδί ενώ η μητέρα της η Μαρικκού του Βασίλη και της Ελένης γεννήθηκε στον Μονιάτην διότι οι γονείς της παντρεύτηκαν και κατοίκησαν στον Μονιάτην.  Μαζί απέκτησαν τρία παιδιά κατά σειράν γέννησης, τον Ευγενήν,  την Ελένη και τον Αντωνήν.   Όπως έγραψα και προηγουμένως τα παιδιά ορφάνεψαν πρώτα από μητέρα και μετά από πάτερα όταν ήταν ο Ευγενής 9 ετών,  η Ελένη 6 ετών,  και ο Αντωνής τριών  ετών.

Ο Ευγενής παντρεύτηκε την Ιωάννα του Χαμπουλλά από το Πέρα-Πεδί και μαζί απέκτησαν την Μαρούλλαν, την Γαλατούν από το Γαλάτεια, τον Χαμπουλλάν,  τον Κωστάκην,  και τον Αντρίκκο.

Η Ελένη παντρεύτηκε τον Τρυφωνήν τον Καζαντζήν από την Τριμίκλινη και απέκτησαν τον Κωστάκην, την Μαρούλλαν  την Πόπην  και τον Ανδρέαν.

Ο Αντωνής παντρεύτηκε την  Ευθυμία του Χατζή και της Λενούς και έκαμαν τον Κωστάκην,  τον Μάριον,  και την Νίτσαν από το Ελενίτσα.



Οι Πρόγονοι.

Για να μεταπηδήσουμε στους προγόνους αρχίζουμε με τους γονείς του πατέρα μου τους παππούδες μου Νικολήν και Μαρικκούν.

Νικολής η Νικόλας Λαζαρή, η ο Νικολής της Παντελούς, φαίνεται η προ στετέ μου η Παντελού ήταν ποιο δυναμική από τον προπάππον μου τον Λαζαρήν.
Ο Λαζαρής και η Παντελού απέκτησαν εκτός από τον παππού μου τον Νικολήν και δύο κόρες την Καζαντζίναν και την Παπαδιά που νομίζω την έλεγαν Πιστούν από το Θεoπίστη.

Η Καζανζίνα, αγνοώ το όνομα της διότι ο πατέρας μου δεν αναφέρετο γι αυτήν με το όνομα της αλλά "η θκειά μου η καζαντζίνα".   Η Καζανζίνα από τον πρώτο της γάμο γνώρισα ένα γιον και μιαν κόρη.   Τον Κουντουρήν και την Αθηνά.   Ο Κουντουρής παντρεύτηκε την Βαρβαρούν και απέκτησαν δύο γιούς και μίαν κόρη. Τον Ανδρέαν , τον Δήμον και της κόρης το όνομα το ξέχασα.   Η Αθηνά παντρεύτηκε τον Μαστραππήν και αυτοί έχουν γιον και κόρην που αυτήν την στιγμή τα ονόματα τους μου διαφεύγουν.
Ο δεύτερος γάμος ήταν με τον Κυριάκον τον Καζαντζήν που δίδαξε την τέχνη του, στους δύο γιους του και τον πατέρα μου,   Τους Ανδρέαν Καζαντζήν,   Ηλίαν Καζαντζήν,  και Τρύφωναν Καζαντζήν.   Την αδελφή του παππού μου δεν την γνώρισα αλλά γνώρισα τον δεύτερον σύζυγο της τον Κυριάκο που ήταν ένας καλοκάγαθος γέρος και κατοικούσε στο σπίτι του γιου του, του Ανδρέα στην Λεμεσό.   Ήταν τυφλός για αρκετά χρόνια μάλλον από καταρράκτη,  και τότε μόλις άρχισαν δηλά δηλά να κάνουν τες πρώτες επεμβάσεις.   Ο θείος ο Ανδρέας ήταν ευκατάστατος και εφόσον χειρότερα η κίνδυνος θανάτου δεν υπήρχαν αποφάσισε να κάνει την επέμβασιν ο πατέρας του.  Η επέμβαση είχε μεγάλην επιτυχία και ο μάστρε Κυριάκος με γυαλάκια άρχισε βλέπει μια χαρά.   Μόλις άρχισεν να βλέπει ξύπνησαν μέσα του τα περασμένα μεγαλεία και ζήτησε από τον γιο του να του δώση πράμα (εμπόρευμα)  να πάει στο παναϊριν.   Αν δεν με απατά η μνήμη μου επρόκειτο για το παναϊριν της Παναγίας στον Αγρό την 21 του Νιόβρη.   Λόγω κακών καιρικών συνθηκών φαντάζομαι ο θείος ο Ανδρέας του αρνήθηκε.  Μόλις είδε το φως του ο γέρο Κυριάκος άρχισε να κατεβαίνει στο μαγαζί του γιου του στην οδόν Ελευθερίας στο οποίον πήγαινα σχεδόν καθημερινώς, λόγω που εκεί κατέληγαν και τα λεωφορεία των χωριών.   Μόλις με είδε ο παππούς ο Κυριάκος μου λέει να γράψης του παπά σου να μου δώση πράμαν να πάω στο παναϊριν.  Αμέσως έγραψα γράμμα και το έδωσα στον σιωφέρ τον χωριανόν να το δώση στον πατέρα μου. Την άλλην ημέρα το πρωϊ ο πατέρας μου κατέβηκε στην Λεμεσό και αποφάσισαν με τον θείον τον Ανδρέαν να του δώσουν λίγον πράμα στον γέρο και με έναν κάρφαν (τεχνίτην υπάλληλον) να τον στείλουν στο παναϊριν, όπως και έγεινε.   Λεπτομέρειες για τα αποτελέσματα δεν με ενδιέφεραν ούτε και έμαθα και επανερχόμεθα στο θέμα μας. 
Ο Ανδρέας Καζαντζής πατρεύτηκεν την Καλλούν απο την Λάνεια και μαζί έκαμαν τρεις κόρες.   Την Τούλλαν,  Την Βέραν,  και την Ανναν.  Η Βέρα που είναι δευτερη μου ξαδέλφη από τον πατέρα παντρεύτηκε τον Κόκον Κάρμιο δεύτερον ξάδελφο μου από την μητέρα.
Ο Ηλίας Καζαντζής παντρεύτηκε χωριανήν του την Παναγιώτα με την οποίαν απέκτησαν την Μαρίτσαν και τον Ανδρέαν.   Ο Ανδρέας Καζαντζής ιατρός παθολόγος καρδιολόγος ίσως είναι ο καλύτερος καρδιολόγος στην Κύπρο.

Μαρικκού η Μαρικκού ή Ττουρουτίνα ο πατέρας της ήταν ο Ττουρουτής (επίθετον η παρατσούκλι δεν ξέρω) είχε δύο παιδιά.   Τον Σπυρον και την Μαρικκούν.
Ο Σπύρος ήταν ήρεμος άνθρωπος λεπτής σωματικής διάπλασης βρακάς αλλά της γυναίκας του το όνομα μου διαφεύγει παρόλο που παιδί την γνώρισα και πάντοτε με καλοδεχόταν και με φίλευε με ότι είχε. Απέκτησαν εξ όσων θυμούμαι δύο παιδιά την Ελένη που παντρεύτηκε στην Τριμίκλινη και τον Λούκα που παντρεύτηκε στον Άγιον Μάμα.
Η γενιά της στετές μου της Μαρικκούς από ότι μας έλεγαν φτάνει από την Ποταμίτισσα.   Κατεβαίνοντας από τα καφενεία, περνώντας τον ποταμό καμιάν πενηνταριάν μέτρα προς τα αριστερά ήταν το σπίτι της Κοτζιάκαρης όπως την αποκαλούσαν,  εκεί φιλοξενείτο πάντοτε ο πατέρας μου. Αυτή η Κοτζιάκαρη πρέπει να ήταν ξαδέλφη της γιαγιάς μου της Μαρικκούς.   Μου έλεγαν για κάποιον Τρυφωνή.  Μικρός τότε γνώρισα και πολλούς άλλους συγγενείς και σχεδόν όλοι ασχολούντο με τα παραδοσιακά αλλαντικά. Λουκάνικα, λούντζες, ποσιρτές, χοιρομέρια κλπ.  Ένας 
που γνώρισα ήταν κάποιος Μαραγκός ποιο μεγάλος στην ηλικία από τον πατέρα μου.

Αυτοί είναι οι πρόγονοι που άλλους γνώριασα και άλλους όχι από πλευράς πατέρα και τώρα μεταπηδώ στην πλευράν της μητέρας.

Κωνσταντής και Μαρικκού όπως αναφέρω και προηγουμένως απέκτησαν τρία παιδιά τα οποία άφησαν ορφανά σε 9, 6 ετών και 3ων.   Τον Ευγενήν, την Ελένην και τον Αντωνήν,   Από αυτά τα τρία παιδιά η Ελένη είναι η μητέρα μου.

Κωνσταντής λοιπόν η ο Κωνσταντής του Ευκένειου και όσον παράδοξον η παράξενο και αν σας φανεί, παρ όλον που γεννήθηκα στο Πέρα-Πεδί που γεννήθηκε και ο παππούς μου διαπίστωσα ότι ολιγότερο ενημερωμένος είμαι για τα αδέλφια του παππού μου του Κωνστανή όμως θα προσπαθήσω να περιγράψω όσον το δυνατόν ποιο σωστά το σόι μου.   Από τες αδελφές του γνώρισα την Δεσποινούν και την Καλλιστένην.  Αναφορές έγιναν στον Γιώρκην και την Μαρίκκαν.
Δεσποινού που παντρεύτηκε στα Πολεμίδια τον Γιάγγον, την έλεγαν και Σιηρατούν διότι χήρεψε νωρίς. Με τον Γιάγγον απέκτησαν την Ευτέρπη, τον Γενεθλήν και τον Γιώρκον.
Η Ευτέρπη παντρεύτηκε τον Καρμιώτην από το Κάρμι και έκαμαν την Σεμέλη, και τον Κόκον ο οποίος δεύτερος μου ξάδελφος Κόκος παντρεύτηκε την δεύτερη μου ξαδέλφη την Βέρα κόρην του θείου μου του Ανδρέα του Καζαντζή.
Ο Γενεθλής παντρεύτηκε την Μαρία και έκαναν τρία παιδιά.   Την Νίνα, την Νάναν και τον Γιάγγον. 
Ο Γιώρκος που, και ποίαν παντρεύτηκε, δεν ξέρω,  τον ίδιον αν τον είδα μίαν η δύο φορές στην ζωή μου. 

Η Καλλιστένη παντρεύτηκε τον Ττοουλήν,  Ήξερα ότι είχε δύο παιδιά, τον Μίχαλον και την Ρεβέκκα τους οποίους γνώρισα καλά. Όμως παιδιά τους ήταν και ο Κωστής του Ττοουλή και η Ερπινίκη  που νόμιζα ότι ήταν άλλοι οι γονείς τους.  Ο Μίχαλος δεν παντρεύτηκε.   Τον θυμούμαι κάπου κάπου που δούλευε ψευτοδουλειές για τον πατέρα μου.
Η Ρεβέκκα παντρεύτηκε τον Κωστήν του Σοφόκλη η Κωστήν Παντοχέα (Πανδοχέα)  η Κωστής Σοφόκλη που ήταν το επίσημο όνομα του και μαζί απέκτησαν δύο παιδιά τον Σοφοκλή και την Αλισαβού.   Ο Σοφοκλής, πτυχιούχος χημικός του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου ήταν από τους πολύ ελάχιστους χημικούς που διέθετε η Κύπρος.   Παντρεύτηκε την κόρην του Αριστόδημου του Καζαντζή από την Λευκωσία. Η Αλισαβού παντρεύτηκε τον χωριανόν μας Γιώρκον Πρωτοπαπάν.
Ο Γιώρκης και η Μαρίκκα δεν παντρεύτηκαν και η Μαρίκκα υιοθέτησε την Ευτέρπη που ήταν ορφανή από πατέρα.   Δεν ξέρω γιατί δεν υιοθέτησε και την μάνα μου που ήταν πεντάρφανη δηλαδή ορφανή από πατέρα και μητέρα και την άφησαν από 6 χρονών δούλα μέσα στα σπίτια του ενός και του  άλλου. 
Ο παππούς μου πρέπει να είχε άλλα δύο αδέλφια στο χωριό τα οποία δεν ξέρω αν ήσαν αδελφές η αδελφοί, και το συμπεραίνω από το ότι η μάνα μου είχε άλλα δύο ξαδέλφια, ο Στυλλής ο Χρυσοφός η Χρυσοχός και η Κλειανθού (Κλεανθού) .(Εδώ να συμπληρώσω  ότι νόμιζα πως ήταν τέσσερα τα ξαδέλφια ενώ τα άλλα δύο ο Κωστής και η Ερπινίκη μαζί με τον Μίχαλον και την Ρεβέκκαν ήσαν αδέλφια και παιδιά της Καλλιστένης).
Ο Στυλλής ο Χρυσοφός ήταν χρυσοχόος το επάγγελμα και μάλιστα από τους καλύτερους διότι άφησε πολύ καλά έργα τέχνης.  Παντρεύτηκε την Κυριακήν του Σοφόκλη η οποία δεν ξέρω αν ήταν και αδελφή του Κωστή του Σοφόκλη δηλαδή δύο αδέλφια, ο Κωστής και η Κυριακή παντρεύτηκαν δύο πρώτα ξαδέλφια, την Ρεβέκκα και τον Στυλλήν.
Ο Στυλλής με την Κυριακήν απέκτησαν δύο παιδιά την Μαρούλλαν- δασκάλα  τον Κωστήν-φαρμακοποιό και την Παναγιώταν-δασκάλα.

Ο Κωστής του Ττοουλή, γιός της Καλλιστένης, παντρεύτηκε την Πραξούν και μαζί έκαμαν τρία παιδιά.  Την Δέσποινα την Καλλιόπη και τον Τάκη.
Η Δέσποινα παντρεύτηκε τον Κυριάκον Χωραϊτην
Η Καλλιόπη παντρεύτηκε τον Χαμπήν η Χαράλαμπον Ππασιάν και ο Τάκης την Αντωνίαν κόρην της Λισαούς η Αλισαβούς του Φανή.

Η Κλειανθού παντρεύτηκε τον Ττοφήν του Σαρρή και απέκτησαν την Μαλούν από το Αμαλία, την Ερμιόνη, την Καλλιόπη, την Αλισαβούν, και έναν γιον νομίζω τον έλεγαν Γιώρκον που πολύ νέος πήγε στην Αμερική και χάσαμε τα ίχνη του.
Η Μαλού παντρεύτηκε τον Μισιέλην η Μισιέλ Σολωμού κάτοχο του λεωφορείου με αριθμόν εγγραφής 200 και είχε ακόμα έναν αυτοκίνητο δεκαθέσιο με αριθμόν εγγραφής δύο χιλιάδες και κάτι.   Μαζί απέκτησαν δύο γιους τον Τάκη και τον Σόλων η Σόλωνα.
Η Ερμιόνη παντρεύτηκε τον Γεώργιον Χριστοδούλου Ράπτην χωριανός και ράπτης το επάγγελμα ο οποίος για μερικές δεκαετίες διετέλεσε Μουχτάρης του χωριού.   Μαζί απέκτησαν τον Τάκη και τον Ανδρέα.
Η Καλλιόπη παντρεύτηκε τον Κυριάκο τον αστυνομικό από την Κυπερούντα και δεν έμαθα πόσα παιδιά απέκτησαν και, 
Η Αλισαβού παντρεύτηκε στο Πισσούρι και κατοίκησε στο Πισσούρι γι αυτό ούτε και αυτή ξέρω πόσα παιδιά έχει.

Η Ερπινίκη κόρη της Καλλιστένης παντρεύτηκε τον Αντωνήν του Κακουλλή και μαζί έκαμαν την Καλλιστένη, τον Κωνσταντίνον, τον Παναγιώτην και την Ευγενία.
Η Καλλιστένη παντρεύτηκε τον Γιάννον τον Μαυρομουστάκην από το Κοιλάνι και απέκτησαν την Νίκην, την Μαρίκκαν και τον Αντώνην.
Ο Κωνσταντίνος παντρεύτηκε κόρην του Δημητρή του παπά δηλαδή Πρωτοπαπά.  Έχει γιόν τον Αντώνην Κακουλλήν  και γνωρίζω και μίαν κόρη.
Ο Παναγιιώτης που εργαζόταν στα Δημόσια Έργα και παντρεύτηκε στην Λεμεσό. επίσης
Η Ευγενία παντρεύτηκε όταν έφυγα από το χωριό και παρόλον που γνωρίζω και τον σύζυγο και ένα γιόν της δεν ξέρω τα ονόματα τους.
Ο προπάππος μου υπογραφόταν   Ευκένιος ΧατζηΓιώρκη και είχεν αδελφόν τον ΧατζηΤζυρκάκον ΧατζηΓιώρκη.   Εδώ καλύπτω το κατά δύναμη και την καταγωγήν του παππού μου του Κωσταντή και προχωρώ για ότι μπορέσω να καλύψω και την καταγωγή της γιαγιάς μου της Μαρικκούς συζύγου του Κωσταντή.

Μαρικκού, κόρη του Βασίλη η Βάσιλου.  Ο Βασίλης παντρεύτηκε την Ελεγκούν και οι δύο από τον Μονιάτην και απέκτησαν.   Τον Αντωνήν, τον Αχιλλήν, τον Κωστήν, τον Δημητρόν, την Μαρτούν, την Πραξούν, και την Μαρικκούν.
Ο Αντωνής του Βασίλη η Μουσικός παντρεύτηκε στον Μονιάτην και από τα παιδιά του γνώρισα τον Θεμιστοκλή που πήγε στην Αυστραλία, τον Παυλήν που παντρεύτηκε στο Πέρα-Πεδί την κόρην του Μπαού,και την Μαρούλλαν που παντρεύτηκε τον γιον της Σιηράτης (χήρας) από την Κουκάν.
Ο Αχιλλής δεν αν παντρεύτηκε και έχει παιδιά.  Αυτός είχεν κοπάδι και η μάντρα του στην τοποθεσία πετρομούδκια περίπου ανατολικά του φράκτη της Τριμίκλινης.
Ο Κωστής του Βασίλη,  παντρεύτηκε στην Τριμίκλινη την Μερόπη και ήταν γείτονες με τον παππουν μου τον Νικολήν, ένας τοίχος τους χωρίζει, παιδιά του Κωστή και της Μερόπης ξέρω τον Στασήν που για κάποιο χρονικό διάστημα υπηρέτησε Διάκονος (διάκος) στην εκκλησία της Αγίας Τριάδος στην Λεμεσό και οι ενοριάτες τον σεβόντουσαν πολύ, είχε δε και πολύ καλή φωνή.  Δεν ξέρω γιατί αποφάσισε να βγάλει τα ράσα και αγόρασε φορτηγόν αυτοκίνητο.  Είχεν και μίαν αδελφήν που την έλεγαν Ελεγκού.
Ο Δημητρός παντρεύτηκε στον Άγιον Μάμα, γνώρισα την γυναίκαν του αλλά το όνομα της δεν το θυμούμαι,.  Μαζί έκαμαν έναν γιόν και μίαν κόρη.   Ο γιός είναι ο απαχχονιστής ήρωας της ΕΟΚΑ Ανδρέας Δημητρίου και της κόρης το όνομα δεν το θυμούμαι.
Η Μαρτού δεν ξέρω ποιον παντρεύτηκε και από τα παιδιά της γνώρισα τον Αντωνήν τον Μαύρον που παντρεύτηκε στα Σπίλια
Η Πραξού ήταν στην Κουκά και είχεν την Ελένην, τον Στυλλήν τον Γιαννήν και τον Ματθαίον άνδρας της δεν ξέρω ποιος ήταν διότι δεν τον γνώρισα. Από ότι μας έλεγαν έμοιαζε πολύ με την αδελφήν της, την γιαγιάν μου την Μαρικκούν και εγώ και τα αδέλφια μου την υιοθετήσαμε στετέν μας και την καλούσαμε με το στετέ και μας συμπεριφέρετο σαν στετέ.  Τα παιδιά της παντρεύτηκα και κατοικούσαν στην Κουκά όμως λεπτομέρειες θυμούμαι μόνον για την κόρη, την θκειάν μας την Ελένην.
Η Ελένη παντρεύτηκεν τον Νεοκλήν τον επιστάτην στα Δημόσια Εργα, και απέκτησαν τρία παιδιά.  Την Αντριάναν,  τον Γιώρκον,  και τον Μιχαλάκην.
Η Μαρικκού η γιαγιά μου όπως γνωρίζουμε, παντρεύτηκε τον Κωνσταντήν του Ευκένιου απο το το Πέρα-Πεδί.

Εδώ νομίζω κάλυψα και με το παραπάνω όλα όσα θα πρέπει να ενδιαφέρουν τα εγγόνια μου για την καταγωγήν του παππού τους.  Και τώρα με το Κεφάλαιον 3 ξεκινώ κανονικά τον βίον και την πολιτείαν μου.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 1

Η Γέννηση.

Ο πατέρας μου εξασκούσε το επάγγελμα του καζαντζή (χαλκουργού) δηλαδή κατασκεύαζε διάφορα χάλκινα σκεύη όπως καζάνια (αποστακτήρες ζιβανίας) χαρτζιά (μεγάλα δοχεία για μεγάλες ποσότητες) μαϊρισσες (κατσαρόλες) τταβάδες (τηγάνια) και άλλα χρήσιμα αντικείμενα για την κυπριακή οικογένεια και του κυπριακού λαού γενικότερα.  Ως επί το πλείστον τα προϊόντα του τα πωλούσε στες διάφορες εμποροπανηγύρεις γι αυτό και όταν έπιασαν οι πόνοι του τοκετού την μητέρα μου στις 6 Αυγούστου ο πατέρας μου βρισκόταν στην πανήγυρη της εορτής του Σωτήρος Χριστού στο Βουνί.

Την τότε εποχή το να απουσιάζει ο άνδρας όταν η γυναίκα θα γεννούσε ήταν πάρα πολύ δύσκολο διότι ούτε γιατροί υπήρχαν ούτε τηλέφωνα ούτε αυτοκίνητα ούτε καν μαμμού (μαία) στο χωριό.   Όμως ο Θεός βοηθούσε τα πλάσματα του και στην δική μας περίπτωση συνέβηκε το εξής.  Η θεία μου η Ιωάννα γυναίκα του θείου μου του Ευγενή αδελφού της μάνας μου ήταν έγκυος.  Της παρουσιάστηκαν κάτι ενοχλήσεις και θεώρησαν ήρθε η ώρα της γέννας,  έτσι ο θείος μου καβάλησε το γαϊδούρι και πήγε στο διπλανό χωριό, το Κοιλάνι όπου βρισκόταν η μοναδική μαμμού της περιοχής και την πήρε στην θεία μου.  Η Πεχιέ έτσι την έλεγαν ήταν μια τουρκάλα πρακτική μαία που θεωρείτο ως η κορυφή στο είδος της σε ολόκληρη την περιοχή.  Για να καταλάβετε αυτή γέννησε και τον πατέρα μου ίσως και τον παππού μου.

Η κυρά Πεχιέ μάταια περίμενε αφού η ξαδέλφη μου η Γαλάτεια για την οποίαν έφεραν την μαμμού, γεννήθηκε 20 μέρες μετά.

Όταν ο θείος μου ο Ευγενής άρχισε να ετοιμάζει τα γαϊδούρια για να μεταφέρει την μαμμού πίσω στο χωριό της, πήρε το μήνυμα ότι έπιασαν οι πόνοι της γέννας την αδελφή του και η Πεχιέ αντί στο Κοιλάνι οδηγήθηκε στο σπίτι μας.   Ο Θεός τα έφερε να έρθουν όλα βολικά.

Εν τω μεταξύ η πανήγυρις τελείωσε, φόρτωσε την πραμάτεια του στα γαϊδούρια και επέστρεψε στο σπίτι και πλήρης αγωνίας ζούσε τα τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που το διακατείχαν μέχρι τες πρωινές ώρες της επομένης που γεννήθηκα. 



Ιδού εγώ.

7 Αυγούστου 1933 και ιδού εγώ ο Κώστας Τρύφωνος ο Κωστάκης του στενού περιβάλλοντος μου η ο Κωστάκης του Τρυφωνή η ο Κωστάκης του Καζαντζή για τους χωριανούς.

Κανονικά θα έπρεπε να με βαφτίσουν Νικόλαον όπως ήταν το όνομα του παππού μου από τον πατέρα,  σεβόμενοι όμως το ότι ο παππούς μου από την πλευρά της μητέρας ήταν πεθαμένος με βάφτισαν Κωνσταντίνον και μετετράπηκα σε Κώσταν η Κωστάκην.

Οι γονείς έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας ο πατέρας σίγουρα θα κόρδωνε που απέκτησε γιον και οι συγγενείς και φίλοι θα πρέπει να το χαιρόντουσαν μαζί τους.

Μοναδική τροφή του βρέφους τότε ήταν το βυζί της μάνας του, η το πολύ πολύ λίγο ζαχαρούχο γάλα βλάχας, και επειδή το γάλα της δικής μου μάνας ήταν πλήρες και αρκετά παχύ, έγινα ένας παχουλούτσικος μπέμπης.

Στα δύο χρόνια η μητέρα μου έμεινε ξανά έγκυος και γέννησε πρόωρα ένα αγοράκι που έζησε μερικές μέρες και το βάφτισαν Νικολή το όνομα του παππού από τον πατέρα.

Ενάμιση χρόνο μετά γεννήθηκε η αδελφή μου η Μαρούλλα που πήρε το όνομα της από το Μαρικκού που ήσαν και οι δύο στετέδες (γιαγιάδες).

14 Σεμπτέβρη 1939 Εορτή Του Τιμίου Σταυρού, γεννήθηκε η αδελφή μου η Πόπη από το Καλλιόπη όπως ονομαζόταν η μητέρα της νονάς της.  Θυμούμαι που γεννήθηκε διότι εκείνη η περίοδος ήταν σημαδιακή.  Την επομένη της γέννησης της οι 15 του Σεμπτέβρη ήταν η πρώτη μου μέρα στο σχολείο.  Ο πατέρας μου βρισκόταν στην πανηγυριν του Σταυρού στο Όμοδος, και στο σχολείο με έγραψε ο αδελφός μιας Λεμεσιανής κοπέλας που παραθέριζε στο σπίτι της γειτόνισσας.  Πλήρωσε μάλιστα και δικαίωμα εγγραφής μισό σελίνι.   Η μαμμού αυτήν την φορά ήταν μια νέα κοπέλα σπουδασμένη μαία που κατοικούσε και αυτή στο Κοιλάνι.  Μαζεμένες κάμποσες γυναίκες γύρω από την κοιλιοπονούσαν, η μια το μακρή της η άλλη το κοντό της, η μάνα μου να σφαδάζει στους πόνους και ξαφνικά μέσα σε εκείνον όλον τον πανζουλισμόν από το άλλο δωμάτιο που με είχαν άκουσα το κλάμα του μωρού.   Αμέσως έτρεξα στο δωμάτιο για να δω το μωρό αλλά μωρό δεν βλέπω.  Σήκωσα το πάπλωμα λίγο από κάτω με βλέπει η θειά μου η Ευτέρπη και μου κάνει.   Ωωω.......Ωωω......... Αντροπή.  Ε λοιπόν μέχρι την εφηβεία μου διερωτούμουν γιατί ήταν αντροπή να ψάχνω για το μωρό????.  Που να καταλάβω ότι τα μωρά τα γεννούν χωρίς βρακί αλλά εγώ έψαχνα μωρό και αν κάτι είδα ότι και να είδα ούτε που το αντιλήφθηκα.

Δέκα χρόνια μετά από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη γεννήθηκε ο αδελφός μου ο Ανδρέας του οποίου λεπτομέρειες της γέννησης του δεν ξέρω καθότι απουσίαζα από το σπίτι επειδή φοιτούσα στο σχολείο στην Λεμεσό.  Άλλωστε με τον αδελφό μου δεν έχομε πολλές αναμνήσεις κάτω από την ιδία στέγη διότι γεννήθηκε όταν εγώ τελείωνα το σχολείο και μετά που αποφοίτησα άρχισα να εργάζομαι μακριά από το σπίτι.

Οικογένεια.

Τελικά μεγαλώσαμε και παντρευτήκαμε. Εγώ παντρεύτηκα την Μαρούλλαν η Μαίρην Αντωνιάδου του Λάμπρου και της Μάρθας,  και μαζί αποκτήσαμε τρία παιδιά.
Τον Άκη (δηλαδή Τρύφωνα-Μιχαήλ, βαφτισμένος δύο ονόματα και από Τρυφωνάκης-Μιχαλάκης τον δηλώσαμε στο ληξιαρχείο Ακην με την προϋπόθεση να διαλέξη ο ίδιος ποιο όνομα ήθελε.  Στραβάρα μας.  Άμα ο ίδιος και ο κόσμος τον έμαθαν Ακην, τρέχα γυρευόπουλε.  Του έμεινε το Ακης).  Τον Ανδρέαν, και την Μαρίνα.

Ο Άκης παντρεύτηκε την Αντιγονην Παναρέτου του Θανάση και της Ερασμίας.  Μαζί δεν απέκτησαν παιδιά. Η Αντιγόνη έχει μιαν κόρη την Κρίστια από προηγούμενο γάμο.

Ο Ανδρέας παντρεύτηκε την Κυπρούλαν Σοφρωνίου του Νίκου και της Άρτεμης και μαζί απέκτησαν τρία παιδιά.  Τον Κώσταν, τον Λούκαν, και τον Αλέξανδρον.

Η Μαρίνα παντρεύτηκε τον Κώσταν Χριστοδούλου του Πολυνίκη και της Βαθούλας και μαζί απέκτησαν δύο κόρες.  Την Δανιέλλαν (Δανιηλίδα) και την Στέφανη.

Η αδελφή μου η Μαρούλλα παντρεύτηκε τον Πάμπον η Χαράλαμπον Παπάζογλου του Γιάννη και της Καλλιόπης και απέκτησαν δύο παιδιά τον Γιαννάκην και τον Τρύφωνα.

Ο Γιαννάκης από τον γάμο του με την Χρυσάνθη απέκτησε την Αθανασία η οποία ήταν και το πρώτο και μοναδικό δισέγγονο της μητέρας μου όταν βρισκόταν εν ζωή.  Αυτό ήταν και η μεγάλη της επιθυμία να πιάσει δισέγγονο. Ο θεός της το αξίωσε ελάχιστους μήνες πριν πεθάνει. Από τον δεύτερον γάμο του με την Έλενα, απέκτησε τρία παιδιά. δύο αγόρια και ένα κοριτσάκι, τον Χάρη δηλαδή Χαράλαμπο,  τον Αλέξη και την Άντρεα.

Ο Τρύφωνας παντρεύτηκε την Σωτηρούλα με την οποίαν απέκτησαν δύο κόρες, την Κωνσταντίνα και την Μαρία.

Η Πόπη παντρεύτηκε τον Στέλιον Λοϊζου η Χριστοδουλίδην, του Λοϊζου και της Σαλώμης και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μάριον και την Έλενα.  Ο Μάριος παντρεύτηκε την Άντρην με την οποίαν απέκτησαν την μοναδική τους κόρη την  Παναγιώτα.   Η Έλενα παντρεύτηκε τον Κυριάκο με τον οποίον απέκτησαν δύο παλλήκαρους,  τον Νικόλα και τον Στυλιανό.

Ο αδελφός ο Ανδρέας παντρεύτηκε την Λουκία Πολυκάρπου του Πολλή (Πολύκαρπου) και της Πολούς και μαζί απέκτησαν ένα γιο τον Τρύφωνα.  Ο Τρύφωνας παντρεύτηκε τη Λίαν από την Θεσσαλονίκη και μαζί απέκτησαν ένα γιο και μιαν κόρη,  τον Ανδρέα και την Αννούλαν.

Κώστας Τρύφωνος βίος και πολιτεία

Εισαγωγή.

Κατόπιν επιθυμίας των εγγόνων μου ξεκίνησα να γράφω τα απομνημονεύματα μου, και μάλιστα προχώρησα μέχρι την αποφοίτηση μου από την ΕΜΠΟΡΙΚΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑΝ
ΛΕΜΕΣΟΥ με την προϋπόθεση ότι κάποτε θα βρισκόταν κάποιος να εκδόση ένα βιβλίο.  Αυτό το βλέπω αδύνατο και εφόσον το κείμενο προοριζόταν για δημοσίευση προτίμησα να αρχίσω να το γράφω στην Ιστοσελίδα μου διευκολύνοντας έτσι όσους θα ήθελαν να το διαβάσουν όλον η μέρος να μπορούν να το κάνουν από τώρα, και άμα κλείσω τα μάτια ότι θέλουν ας κάνουν.
Το πρόβλημα είναι πως θα μπορέσω να κατεβάσω στην πραγματικότητα την εικόνα που ο κόσμος όλος έχει για τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ και ιδιαίτερα σε ποια ύψη καλπάζει η φαντασία των εγγονιών μου για τον παππού τους και τι ανταγαθήματα του περιμένουν.
Για να μη τους απογοητεύσω θα αναφερθώ στον νόμο περί εκτάκτου ανάγκης του Χάρτινγ που προνοούσε ποινή του θανάτου όταν είχες στην κατοχή σου όπλα και πυρομαχικά και εφόσον πλείστες ήταν οι περιπτώσεις που τα είχα στην κατοχή μου αν με ανακάλυπταν μπορούσε να ήμουν ένας των απαγχονισθέντων.
Όπως το κάθε τι έχει την προϊστορία του έτσι και η δική μου συμμετοχή ως μέλος της ΕΟΚΑ έχει την δική της προϊστορία με το ιστορικόν ΌΧΙ του Μεταξά την 28ην Οκτωβρίου του 1940 σε ηλικία επτά ετών άρχισα να ζω τες πρώτες μου Εθνικές συγκινήσεις.  Κάθε επιτυχία του Ελληνικού στρατού κατά των Ιταλών εορταζόταν με Εθνικήν Έξαρση.   Πρώτη συγκίνηση Εθνικής Υπερηφάνειας χωρίς καν να αντιλαμβάνομαι περί τίνος επρόκειτο ήταν όταν έπεσε η Κορυτσά και με κωδωνοκρουσίες και πρώτην φορά επί αποικιοκρατίας να κυματίζει η γαλανόλευκος έζησα την πρώτην μου Εθνική συγκέντρωση στην εκκλησία του Χωριού μου με ομιλίες και Εθνικά άσματα.
Ανάγκην φιλοτιμίας ποιούμενοι  οι Εγγλέζοι λόγω Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δεν απαγόρευσαν τες Εθνικές εκδηλώσεις στην Κύπρο ακολούθησε το Ενωτικό Δημοψήφισμα και άρχισε να αναβιώνει για Ένωση της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα.
Οραματιζόμασταν την ίδρυση μιας νέας Φιλικής Εταιρείας και η ιδέα υπέβοσκε σαν ευσεβής πόθος μέχρι τη 1ην Απριλίου 1955 που ο Αρχηγός Διγενής εξήγγειλε την έναρξη   του Απελευθερωτικού Αγώνα με εκκωφαντικές εκρίξεις σε ολόκληρη την Κύπρο και ρίψεις φυλλαδίων.  Με άλλα λόγια η Φιλική Εταιρεία που οραματιζόμασαν έγινε πραγματικότης.
Και επειδή αγώνας χωρίς θυσίες δεν γίνεται η πρώτη Απριλίου σημαδεύτηκε με έναν νεκρό και ένα καταζητούμενο.
Σύμφωνα με τες ειδήσεις της Κυπριακής Ραδιοφωνικής Υπηρεσίας όπως λεγόταν τότε το ΡΙΚ.
ΝΕΚΡΟΣ ο Μόδεστος Παντελή ο οποίος εις την προσπάθειαν του να προκαλέση συσκότιση έριξεν άλυσον δεμένο με σχοινί πάνω στην κεντρική γραμμή του ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού που τροφοδοτούσε ολόκληρη την Κύπρο, τάσεως 77.000 βολτς και προφανώς μη γνωρίζοντας ότι το καννάβι με το οποίο κατασκευάζουν σχοινιά είναι καλός αγωγός του ηλεκτρισμού κατακάϊκε από ηλεκτρομπληξία
ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΣ όπως είπαν στο δελτίον ειδήσεων ήταν ένας οδηγός ταξί από την Λύση ονόματι Γρηγόρης Αυξεντίου του οποίου η άδεια οδηγού ανευρέθει εις τον χώρο των εκρήξεων και επικυρίχθηκε με το ποσόν των 250 λιρών το οποίον ανέβασαν στες 5.000 λίρες.   Αυτός ο ταξιτζής ήταν απόφοιτος της Σχολής Εφέδρων Αξιωματικών Θεσσαλονίκης - αν είμαι σωστός -  και έμελλε να είναι ο Σταυραετός του Μαχαιρά.
Εκείνην την περίοδο εργαζόμουν στην  εργοληπτική εταιρεία JOHN HOWARD που είχε το συμβόλαιο κατασκευής του αεροδρομίου της RAF στο Ακρωτήρι ως υπεύθυνος κοστολογήσεως της εργασίας των μηχανημάτων στο όλον έργο,  και ιδρύσαμε υπό την δύναμιν της ΣΕΚ την ΝΕΑΝ ΣΥΝΤΕΧΝΊΑ ΥΠΑΛΛΉΛΩΝ ΕΡΓΟΛΗΠΤΙΚΏΝ ΕΤΑΙΡΕΙΏΝ στην οποίαν εξελέγηκα  Γραμματέας.οπότε άρχισα καθημερινές επαφές με το οίκημα και τα γραφεία της ΣΕΚ που στεγαζόταν λίγο ποιο κάτω από τα σημερινά της Γραφεία.
Ο αγώνας της ΕΟΚΑ συνέχιζε με τες επιτυχίες να διαδέχεται η μία την άλλην και το ηθικό μας να απογειώνεται όλο και ποιο ψηλά.   Συζητούσαμε μεταξύ μας αλλά δεν ξέραμε απολύτως τίποτα για την οργάνωση και συν τω χρόνω διψούσαμε να λάβουμε μέρος. Ιδιαίτερα στην ΣΕΚ μιλούσαμε ποιο ανοικτά το θέμα και προβληματιζόμαστε πως.  Ποιο στενά μιλούσα με τον Αβραάμ Βασιλείου και προβληματοζόμουν πως μπορούσα να γίνω μέλος.   Τελικά καλά μυρίστηκα και ο Αβράμης ήταν μυημένος έτσι κανόνισε να ορκιστώ και σαν πρώτος συνεργάτη γνώρισα τον Ανδρέαν Χριστοδούλου Αμάν.  Ο Ανδρέας ο Αμάν στο οίκημα της ΣΕΚ μου λέει να σου δείξω τον ομαδάρχη μας,  και μου έδειξε από μακριά τον Λουκαν Χατζιωάννου. Μέχρι όμως να γνωριστούμε από κοντά έφυγε για το εφοπλιστικό γραφείο του πατέρα του στην Jeddah της Σαουδικής Αραβίας και την θέση του πήρε ο Χριστοφής Αριστείδου Ππαλούζας από τον Υψωνα.  Ο Ττοφής όπως τον λέγαμε με έφερε σε επαφή με ένα σπίτι στην οδόν Μεγάλου Αλεξάνδρου 12 που θα ήταν ο χώρος συναντήσεων και επαφών.  Οικοδέσποινα ήταν μία κοπέλα παντρεμένη, τον άνδρα της δεν το γνώρισα μάλλον διότι τες ώρες που πηγαίναμε αυτός απουσίαζε στην δουλειά.  ΄Κατοικούσε όμως εκεί η Νίκη αδελφή του ανδρός της μαθήτρια Γυμνασίου η οποία ήταν και αντικαταστάτρια της.   Στο σπίτι κατοικούσε και ο αδελφός του ανδρός της πολύ μεγαλύτερος στην ηλικία  καρσόνι το επάγγελμα και με μιά μικρη αναπηρία στο ένα του πόδι.
Εκεί γνωριστήκαμε μεταξύ μας ολόκληρη η ομάδα μας και αποτελείτο από τους
1.  Χριστοφή Αριστείδου Ππαλούζα από Υψωνα
2. Ανδρέα Χριστοδούλου Αμάν, ενορία Αγίου Ιωάννου
3. Κώσταν Τρύφωνος, Πέρα-Πεδί
4. Ανδρέας Πάσπατας, ενορία αγίου Ιωάννου
5. Ανδρέας Μεταξάς, από Πεδουλά και
6. Ανδρέας Μαϊτανός, από Πάχνα.
Στην ενημέρωση μου ο ομαδάρχης μου είπε ότι ανήκαμε στες Ομάδες Κρούσεως, περίπου ποια θα ήσαν τα καθήκοντα μας και ότι πανω από όλα έπρεπε να υπάρχει "ΕΧΕΜΎΘΕΙΑ" με ξένισε μάλιστα που με ρώτησε αν ήξερα τι σημαίνει η λέξη εχεμύθεια.
Επειδή είμουν ο μόνος που ζούσα μακριά από την οικογένεια μου ενοικίασα δωμάτιο πίσω από το Ξενοδοχείο ΠΕΥΚΟΣ τότε ήταν  καφενείον Πεύκος.
Το δωμάτιο μου μετετράπει σε αποθήκη πυρομαχικών, δηλαδή βόμβες υδροσωλήνας τες οποίες παίρναμε διαταγές να ρίχνουμε σε συγκεκριμένους στόχους.  Στόχοι συνήθως ήσαν οι κατοικίες των Βρετανών στρατιωτικών. Οι βόμβες κομμάτια υδροσωλήνα των 3ων ιντσών με δύο τάπες από τες δύο πλευρές και από την μία κρεμόταν το φιτίλι.  Για να την ρίξουμε σχίζαμε το φιτίλι λίγο στην άκρη μέχρι το πυραγωγόν στο οποίο φυσούσαμε από αναμμένο τσιγάρο σπίθες μέχρι να πάρη φωτιά και την ρίχναμε.  Στα διώροφα σπίτια οι Εγγλέζοι προστάτευαν τα μπαλκόνια με ψηλό δείκτη έτσι η βόμβα των 3" ήταν πολύ βαριά για να φτάσει στον στόχο της έτσι κατασκεύασαν βόμβες των 2 ιντσών δηλαδή τι βόμβες?  τσάκρες για εκφοβισμό που ήσαν ελαφρότερες.  Λίγο αργότερα αντί αναμένο τσιγάρο βάζαμε το πυραγωγόν στη μέση δένοντας το με δύο κεφαλές σπίρτων και τρίβοντας στα σπίρτα το σπιρτόκουτο, άναβαν και μαζί άναβε και το φιτίλι,  έτσι μπορούσαμε να ρίξουμε την βόμβα και σε κινούμενο στόχο.  Αν  ΄΄ομως δεν εκρήγνυτο οι στρατιώτες από το τζιπ την αρπάζανε και μας την έριχναν πίσω.  Ποιο ασφαλές σε κινούμενο στόχο ήταν να ρίξουμε την βόμβα από κάποιο μπαλκόνι η κάποια στέγη κάποιου ακατοίκητου κτηρίου διότι στα κατοικημένα πολύ άσχημα θα την είχαν οι ένοικοι.
Λίγο πριν την έναρξη του αγώνα η κυβέρνηση της αποικιοκρατίας αποφάσισε την επέκταση του λιμανιού της Λεμεσού μέσα στην κοίτη του ποταμού Γαρίλλη, και έκαμε κατάσχεση όλα τα σπίτια που ήσαν στον χώρο που θα έπιανε το λιμάνι.  Με την έναρξη του αγώνα ίδρυσε επικουρικό σώμα στην αστυνομία και αποτελείτο από Τούρκους επικουρικούς.  Τα σπίτια που κατασχέθηκαν ήσαν ανάμεικτα Ελληνικά και Τουρκικά.  Οι Τούρκοι ενθαρρύνθηκαν και έκαναν κατάληψη όλα τα κατασχεθέντα σπίτια έτσι η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου περικυκλώθηκε από Τούρκους, και επειδή με την προτροπή των Άγγλων άρχισαν δολιοφθορές κατά Ελληνικών περιουσιών, ανετέθη στην ομάδα μας η φύλαξη και προστασία της εκκλησίας του Αγίου Αντωνίου. κάθε βράδυ μέλη της ομάδας μας βρισκόντουσαν στην εκκλησία,  είτε μέσα είτε σε κάποιο δωμάτιο του περιβόλου.  Η ιδιότητα μας ως μέλη της ΕΟΚΑ δεν ήταν γνωστή σε κανένα.
Εν τω μεταξύ η κατασκευή του αεροδρομίου προχωρούσε και ο δίαυλος είχε τελειώσει και άρχισαν να προσγειώνονται αεροπλάνα.  Λόγω της θέσεως μου προωθούσα στα διάφορα πόστα για τες ανάγκες των εργασιών των μηχανημάτων μέλη της ΣΕΚ.  Μίαν καλήν πρωία πληροφορούμαστε ότι ένα αεροπλάνο κατεστράφη ολοσχερώς.   Οι Βρετανοί τα έβρισκαν σκούρα και ο Κυβερνήτης Αρμιτεϊτζ αντικατεστάθη από τον Στρατηγό Χάρτινγ ο οποίος υπήρξε και συμπολεμιστής του Γρίβα στον Δεύτερον Παγκόσμιο Πόλεμο ως αποτέλεσμα οι επιτυχίες της ΕΟΚΑ να είναι ποιο δύσκολες.  Εφάρμοσε τον νόμο περί εκτάκτου ανάγκης και η ποινή του θανάτου προνοήτο και όταν κάποιος είχε στην κατοχή του όπλα και πυρομαχικά.
Η Αγγλική εργοληπτική εταιρεία Χάουαρτ τέλειωσε το συμβόλαιο της μαζί της τελειώσαμε κι εμείς. Νέα συμβόλαια άρχισαν να αναλαμβάνουν και οι Κυπριακές Εταιρείες που είχαν το δικό τους προσωπικό και εμάς άρχισαν να μας προσλαμβάνουν σαν βοηθητικούς.
Στην Λευκωσία ο Μάρκος Δράκος ήταν οργανωτικός της ΣΕΚ και καταζητήθηκε.   Αφού καταζητήθηκε βγήκε στο βουνό και η θέση του χήρεψε.  Οι Λευκωσιάτες ζήτησαν από την Λεμεσό αν είχαν το κατάλληλο πρόσωπο να τον αναπληρώσει και η Λεμεσός θεώρησε εμένα ως τον ποιο κατάλληλο και αφού ρωτήθηκα και αποδέχτηκα, μετακόμισα στην Λευκωσία.
Από οργανωτικής πλευράς σε αντίθεση με την Λεμεσό που λειτουργούσε στελεχωμένη σε όλες τες βαθμίδες η Λευκωσία πόρρω απήχεν.  Ο Γενικός Γραμματέας Μιχαήλ Πισσάς ήταν στα κρατητήρια και οι εκλελεγμένοι αξιωματούχοι ήσαν αδρανείς εκτός από δύο άτομα Τον Λιάτσον  υπάλληλο στο τμήμα καθαριότητος του Δήμου Λευκωσίας και κάποιον άλλο που ξέχασα το όνομα του που εργαζόταν στα Δημόσια Έργα ο οποίος είχε πολλές ικανότητες, ενώ ο Λιάτσος που εκτελούσε και χρέη Αναπληρωτού Γενικού Γραμματέα αμφιβάλλω αν είχε βγάλει το δημοτικό.
Έμμισθοι συναδελφοι μου ήσαν ο Μιχαλάκης Ιωάννου ο μετέπειτα ΓΓ της ΣΕΚ για σειράν ετών από το Παλαιχώρι και ο Σάββας Μυτίδης από το Κάρμι.
Παράλληλα με την Οργανωτική δουλειά μου ανετέθη και η έκδοση της εφημερίδας Εργατική Φωνή δημοσιογραφικό όργανο της ΣΕΚ.  Η έκδοση μιας εφημερίδας για μένα ήταν κάτι το πρωτόγνωρο και ίσως για πρώτη φορά έμπαινα σε τυπογραφείο.  Η εφημερίδα τυπωνόταν στα τυπογραφεία της Αρχιεπισκοπής στα οποία τυπωνόταν και η αγγλική εφημερίδα "TIMES OF CYPRUS" με διευθυντή τον Μιλτιάδη Χριστοδούλου γνωστός σαν επι σειράν ετών Κυβερνητικός εκπρόσωπος των κυβερνήσεων Μακαρίου.   Ο Μακάριος με τους συν εξόριστους του τον Κυρηνείας Κυπριανόν, τον Παπασταύρον Παπαγαθαγγέλου, και τον Πολύκαρπον Ιωαννίδην,  ήσαν στην εξορία.
Αρχισυντάκτης στην Εργατική Φωνή ήταν ο δημοσιογράφος Πάνος Παπαδόπουλος με το ψευδώνυμο "ΟΡΘΟΣ ΑΤΤΙΚΟΣ" τον οποίον ο αείμνηστος Φαρμακίδης Ιδιοκτήτης και εκδότης της "ΑΛΗΘΕΙΑΣ" τον πείραζε λέγοντας τον "βόθρο σηπτικό". Ο κύριος Παπαδόπουλος ήταν και αρχισυντάκτης μιας άλλης από τες σοβαρότερες εβδομαδιαίες εφημερίδες της εποχής της οποίας ξέχασα το όνομα.
Ο κύριος Παπαδόπουλος μόλις ερχόταν στα γραφεία της ΣΕΚ μου ζητούσε ύλη και εδώ ήταν που τα έβρισκα μπαστούνια.  Η Λεμεσός ως η μοναδική δραστηριοποιημένη επαρχία μου έστελνε αρκετά.  Στην Λευκωσία τακτικός συνεργάτης ήταν ένας διάκονος καθηγητής της Ιερατικής Σχολής γράφοντας κάθε βδομάδα ένα δυο βίους Αγίων.
Ο Σερ Τζων Χάρτινγ ήταν πολύ σκληρό καρύδι και άρχισε να γεμίζει τα κρατητήρια χωρίς δίκη με πολιτικούς κρατουμένους και βήμα προς βήμα εξάρθρωνε την ΕΟΚΑ μέχρι σχεδόν που την διάλυσε.  Στην διοίκηση πρόσθεσε καινούργια επαρχία την επαρχία Τροόδους με έδρα τες Πλάτρες.  Την ίδια περίοδο η ΕΟΚΑ άρχισε την αναδιοργάνωση στελεχώνοντας τους τομείς με προσοντούχα άτομα τον Τομέα της πιτσιλιάς που περιελάμβανε και τες Πλάτρες στελέχωσε σαν διοικητής των ανταρτικών ομάδων ο τελειόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων Ανδρέας Αυγουστή ο οποίος ήταν ισότιμος τομεάρχη. Στο αντάρτικο προσετέθη και ο απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων Λάκης Πανταζής.
Για λόγους υγείας αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την Λευκωσία και πήγα κοντά στους γονείς μου στο Πέρα-Πεδί που μπορούσα να τύχω της απαραίτητης περιποίησης.
Ο τομεάρχης Ανδρέας Αυγουστή απεδείχθη πολύ δραστήριος και με πολλές ικανότητες στην οργάνωση και η πιτσιλιά επανέκτησε και πάλιν το αξιόμαχο της.   Υστερούσε το ξεκομμένο κομμάτι του Τομέα που δεν ήταν πιτσιλιά δηλαδή η περιοχή Πέρα-Πεδί,  Πλατρών και που δεν ξέρω γιατί προσετέθη σε αυτόν τον Τομέα.  Ίσως η διαμόρφωση της κυβερνητικής διοίκησης με την νέα επαρχία και ίσως επειδή στες Πλάτρες είχε την έδρα του το σκληρότερο σώμα καταστολής της ΕΟΚΑ των Εγγλέζων.
Στην απόφαση για αναδιοργάνωση εδόθη και το όνομα μου και είχαμε συνάντηση με τον Τομεάρχη στο σπίτι του πατέρα μου στο χωριό και μου ανετέθη Υπεύθυνος ΕΟΚΑ Πέρα-Πεδί και Κουκάς.  Παράλληλα του έδωσα ονόματα για στελέχωση της οργάνωσης στα γύρω χωριά
Δυστυχώς ο χρόνος έσβησε πολλά από την μνήμη μου και οι περισσότεροι από τους συνεργάτες μου αποδήμησαν προς κύριον, οπότε ότι μπορώ να θυμηθώ θυμήθηκα.
Στο Πέρα-Πεδί και Κουκά η στελέχωση ήταν ως εξής
1. Κώστας Τρύφωνος υπεύθυνος ΕΟΚΑ
2. Ηλίας Κοσκινάς ΠΕΚΑ
3. Σωτηράκης  Χριστοδούλου ΑΝΕ αγοριών
4. Πόπη Τρύφωνος ΑΝΕ κοριτσιών
5. Κάποιος από την Κουκά με το παρατσούκλι Σαρτανάκκας
         μέλος της ΕΟΚΑ
6. Μαρούλλα Τρύφωνος μέλος της ΑΝΕ γυναικών
Για την στελέχωση της ΑΝΕ παιδιών του δημοτικού αντιστρέψαμε λίγο τους όρους.  Η Πόπη ανέλαβε τα αγόρια με τον εννιάχρονο αδελφό της Ανδρέαν Καζαντζή και ο Σωτηράκης ανέλαβε την εννιάχρονη αδελφή του της οποίας το όνομα μου διαφεύγει.
Εν τω μεταξύ ο στρατιωτικός Κυβερνήτης σερ Τζων Χάρτινγ αντικαταστάθηκε με τον πολιτικό σερ Χιου Φουτ.  Οι εξόριστοι έφυγαν από τες Σευχέλλες και πήγαν Αθήνα και οι Εγγλέζοι άρχισαν να γέρνουν την πλάστιγγα προς τους πολιτικούς.  Φανερή παραδοχή ότι από στρατιωτικής πλευράς απέτυχαν.
Ο Μακάριος και οι συνεξόριστοι του από τες Σεϊχέλες πήγαν στην Αθήνα χωρίς να έχουν δικαίωμα επιστροφής στην Κύπρο.
Η ΕΟΚΑ συνέχισε την δράση της κι εμείς συμπληρώσαμε τους συνδέσμους και λητουργούσαμε κανονικά. Η αλληλογραφία πηγαινοερχόταν απρόσκοπτα. Σύνδεσμος στην Τριμίκλινη ήταν ο Τάκης Κονναρής με βοηθό του τον Δήμον Κουντουρή, στο Πέρα-Πεδί η Πόπη Τρύφωνος με βοηθούς την Μαρούλλαν Τρύφωνος και τον Σωτηράκην Χριστοδούλου, για Πέρα-Πεδί προς και από Μανδριά ο Ηλίας Κοσκινάς και οι συνέταιροι στο λεωφορείο Μανδριών Χρίστος και Σταύρος τα επίθετα τους τα ξέχασα.
Για την μετακίνηση προσώπων ακολουθήτο περίπου η ίδια διαδικασία.  Για παράδειγμα όταν μια ομάδα ανταρτών αποτελούμενη από τους Ανδρέαν Αυγουστή,  Λάκην Πανταζήν,  Λουκήν Αυγουστίδην και Πάμπον Νικολεττήν κυκλοφόρησε στην περιοχή μας τους παρέλαβε ο Κώστας Τρύφωνος, τους φιλοξένησε μερικές μέρες στο σπίτι του πατέρα του Τρύφωνα Καζαντζή και αφού συγκέντρωσαν το χωριό σε καφενείο και έκαναν ομιλία, τους παράλαβε ο Ηλίας Κοσκινάς στην ΚΕΟ και τους παρέδωσε στον Χρίστο για τα Μανδριά.  Οι διαπραγματεύσεις για συμφωνία στο Κυπριακό είχαν αρχίσει και ο Μακάριος μαζί με τον Καραμαλλή ήσαν  δεν θυμούμαι η Ζυρίχη η Λονδίνο.  Ένα βράδυ με ένα ημιφορτηγό αυτοκίνητο ήρθε ο Παναγιώτης Αριστείδου με δύο άλλα άτομα και μου συστήθηκε ως ο Τομεάρχης του διπλανού τομέως.και μου ζητούσε την αντάρτικη ομάδα. Όπως αυτός πήρε τον σύνδεσμο και έφθασε κοντά μου του ζήτησα να μείνουν στο σπίτι μου και να μου δανείσουν το αυτοκίνητο τους διότι δεν είχα δικό μου  να πάω να τους βρω.  Τους ανακάλυψα στα Μανδριά και αφού πήρα την έγκριση πήγα πίσω και τους είπα σε ποιο σπίτι ήσαν.  Από τες κουβέντες που κάναμε με τον Παναγιώτην Αριστείδου το Κυπριακό πρέπει να ήταν συμφωνημένο.
Λίγες μέρες αργότερα πήρα για να δημοσιοποιήσω φυλλάδια του Διγενή ότι τερματίζει τον ΑΓΩΝΑ.
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα........Αυτό είναι το παραμύθι του παππού και αν δεν ήταν ο ΗΡΩΑΣ τον οποίον περιμένατε, ένα σας λέω.     Αυτήν την πατρίδα την αγάπησα και ότι έκανα το έκανα γι αυτή.